სავალდებულო სამსახურზე

იმისთვის რომ თავიდანვე სწორად გამიგოთ

17 წლიდან ვიცი მე ვინ არის მტერი, ვარ 2008 წლის ომის და კიდევ რაც რამე მოხდა ყველაფრის მონაწილე

დღე, 1 დღე არ გადის არ ვგრძნობდე თავს დამნაშავედ იმის გამო, რომ ჩვენი მეგობრები სახლებიდან გამოყარეს და 1 დღე, არც ერთი დღე, არ გადის იმის გააზრების გარეშე რა სამყაროში მოვიყვანე ჩემი შვილი (10 წლის ამ მომენტისთვის)

და იმაზე ფიქრში, რომ მამაჩემის თაობის უნიათობამ, აბნეულობამ, ერთმანეთთან ჭიდაობაში გართულობამ, ვერ მოკრებამ 1 მუშტად – მიგვიყვანა იქამდე რო 2008-შიც (და მანამდეც, და მერეც, და ხვალაც) – ცოცხალ მამაჩემს მოუწევს ჩემი დამარხვა საბოლოოდ.

და ღმერთმა ქნას – იმიტო რო სხვანაირად სიკვდილს დანაშაულად ჩავთვლი, მაშინ როცა შემეძლო მეცადა მოვმკვდარიყავი იმისთვის, რო ჩემ შვილს და მის მეგობრებს მაინც აღარ მოსწეოდათ ამ ორკებთან ბრძოლაში სიკვდილი და ნაცვლად ამისა მართლა მეცნიერებაზე, ხელოვნებაზე, მარსზე, კოსმოსზე ეფიქრათ ყოველ დილას.

ხოდა ამ გირჩის კანონში ნაპოვნმა “მაიმუნობამ” გამოიწვია ის რო, ეხლა თუ სავალდებულო სამსახურზე შენი აზრი გაქ, “შენ ძმაო გირჩელი ხო არ ხარ ე?”

არა, გირჩელი არ ვარ, გირჩთან რამდენჯერაც მქონდა შეხება – იმდენჯერ დიდი კამათი მომივიდა, მქონდა სურვილი დავლაპარაკებოდი იმაზე რას ფიქრობენ სამხედრო თემაზე – და იქაც მაინც იმაზე მელაპარაკნენ რო სახელმწიფო უნდა დაიშალოს.

და მოვრჩი მანდ მე მათთან ურთიერთობას – მათი შვილები რო იზრდებიან მშვიდ დაცულ გარემოში, ჯანდაცვით და პოლიციით და პირველი რო მათი ნერდი შვილები შეეწირებოდნენ მათ “გენიალურ” იდეებს, იმიტო რო მოძალადეებს და ფულიანებს რა დალევს და მივალთ ისევ თავად-აზნაურობამდე, სადაც თავადები იყვნენ ძალადობის გამავრცელებლები, მაგის გააზრება არ უნდათ და ჰა.

უფრო სწორად გირჩშიც რამდენიმე ბანაკია, მარა თვითონ გაერკვნენ და გაიყონ, თუ არადა ჩემთვის 1 გირჩი არიან რა ვქნა

არ უნდათ გაიგონ რომ ბაზარი არეგულირებს მათ კი არ მოიგონეს, ბაზარი უკვე არეგულირებდა, თავიდან – და მილიონჯერ ჩამოიქცა კიდევ “სისტემა” და არეგულირებდა ბაზარი ისევ და როცა ბაზარი არეგულირებს – მაშინ არის ძალმომრეობა და მათნაირი ნაკითხი ხალხი მაშინ არიან გადაშენებული პირველ რიგში და ძალაუფლება ვარდება იმის ხელში ვინც ყველაზე დაუნდობელია, მერე წარმოიქმნება ლოკალური “თავადები”, რომლებიც აომებენ ხალხს ერთმანეთში და გამოვლინდება ლოკალური მეფე – და მერე იმ მეფის გადაგდებას დასჭირდება საუკუნეები, იმიტო რო ყველაზე ძლიერმა მოძალადემ გაიმარჯვა – არ გინდა იმას მოერიო?

– და ბოლოს თუ ყველაფერი კარგად იქნა – მოხვალ ისევ აქამდე რაც დღეს არის, ესეც უნდა გაგიმართლოს და უამრავი სისხლი დაიღვაროს

უნდათ რო ვარდისფერი უნიკორნების სჯეროდეთ, და სჯეროდეთ, რა ვქნა. მათი მოტოა რომ მათ სჯერათ იმის რომ ადამიანი კეთილი და პროდუქტიული არსებაა და რაღაც ვარდისფერი საოცრებები, და არ იაზრებენ რო სადისტი ცხოველია უამრავი ადამიანი და მარტო კანონი აჩერებს. (სოციალისტებს სჯეროდათ ეგეთი სისულელეების კიდევ ჩანაფიქრში და მაგიტო მოაჯდათ ზედ ყველაზე სადისტები)

ან თუნდაც ასე გაიგეთ: საკმარისი ადამიანები არიან სადისტი ცხოველები, იმისთვის რო დანარჩენები ისე გაამწარონ ისინიც ასეთები გახადონ.

ხოდა არა, ვაფშე არ ვარ მე გირჩელი

მარა გირჩი რა თემასაც შეეხო, გახადა “გრეხი” მაგაზე ლაპარაკი – როცა ვსაუბრობთ იმაზე რო ივანიშვილი უხდის ფულსო, მაგას ვგულისხმობთ – რო ისე მოახერხა რო კრიტიკა ლამის კიდე უფრო ტეხავს და სანამ აზრს დაალაგებ გიწყებენ “აპ, აპ, გირჩელობა არ გინდა ეხლა” – და აღარ გისმენენ.

იმავე მარიხუანას მოხმარების თემაზე ბევრს უნდა მხარი დაუჭიროს – მაგრამ გადახლართულია ეს თემა იმასთან, რო გირჩების დანარჩენი ბოდვა უნდა “შეგეტენოს” და აღარ გინდა მერე ხმის ამოღება არც მაგაზე

და აი სამწუხაროდ ამხელა შესავალი უნდა გააკეთო დღეს ადამიანმა გირჩზე – რო ვალიდიფიკაცია მოიპოვო ილაპარაკო სამხედრო სამსახურზე საერთოდ, ეგეთი დრო დაგვიდგა

ხოდა ხო, მთავარ თემაზე, სავალდებულო სამხედრო სამსახურზე

მთელი ტყუილი ამ ამბის არის იმაში, რომ დასახელებაშიც კი ნათქვამია ყველაფერი – სამსახური, სავალდებულო

“სამხედრო მომზადება” კი არ ჰქვია

მარა როცა სჭირდებათ, იშველიებენ იმას რო – რას ქვია, საქართველოში ადამიანმა, გოგოსიან ბიჭისიანად(ეს უკვე ჩემი აზრით) – სამხედრო საქმე არ უნდა იცოდე??

და მერე ამაზე რო “ავარდები” და მოინდომებ გაიარო, გიკრავენ თავს სავალდებულო სამსახურში, სადაც “სამხედრო” იქნება ზუსტად ნული

ანუ სწორად რო გამიგოთ – ჩემმა ძმამ გაიარა სავალდებულო სამსახური, განზრახ, ქვეყანა უყვარს და ვაჟკაცია, 2008-ში პატარა იყო და არ მოუწია, ხოდა მცხვენიაო ასეო გავივლიო, თავისით მივიდა – ვაკიდან სულ 9 ადამიანი გაიწვიეს ვინც “ვერ დაუძვრა”, ან არ დაუძვრა – ჩემი ძმასავით

45 ტყვია ისროლა მწოლიარემ მიზანში და ორ youtube_ის ვიდეოში რო ნახავ იმაზე მეტი არ უსწავლია სამხედრო და საბრძოლო.

კარანტინში რაღაც აჯიმანიები აკეთებიეს – და თუ რამე ფორმაში ჩადგა, იქედან წამოსვლიდან 2 კვირაში დაკარგა რა თქმა უნდა

სამაგიეროდ წელიწადნახევარი იყო უფასო მუშახელი, სხვა მისნაირ, იმ საქმეში, უუნარო მუშახელთან ერთად. ამ დროს მისი თანატლები სამსახურებს იწყებდნენ.

ანუ ეს “უფასო მონობა” გარდა იმისა რო არაფერს არ გასწავლის, კიდე გახვედრებს რო – საუკეთესო შემთხვევაში შენნაირი ბანძები არიან სხვებიც და სუ ეს ხართ “სავალდებულო, ეგრეთ წოდებულ სამხედრო, სამსახურ” გავლილი ხალხი… გიქრება ნდობაც და სურვილიც ყველაფრის

მთლად სწორად რო გამიგოთ – ეს ფორმატი არათუ არაფრის მომტანია, მტრის წისქვილზე ასხამს პირდაპირ წყალს, ცუდად განათლებულ, თითქმის არ მომზადებულ და წინასწარ იმედ აცრუებულ ადამიანს – მთლად მოუმზადებელი თუ არ მერჩივნოს… ქე მაინც იცის რო არაფერი არ იცის და ქვეყნის სიყვარული და გვერდზე მდგომის ნდობა მაინც არ აქვს მოკლული

ამას დაუმატეთ რამდენი ფული იხარჯება, რამდენი დრო და რესურსი – არათუ “ნულის” ტოლ მონაგარზე, არამედ საზიანოზე!

და დღეს კი მოხდა ის რო “გირჩმა” იპოვა კანონში დირკა და რაც მეტი დრო გადის და ჩუმად ვართ დანარჩენები, უფრო ან გირჩელი ხარ – ან უნდა მხარს უჭერდე ამ ქვეყნისთვის საზიანო ხარჯს და ხმას ვერ იღებდე.

ბევრი ჩემი მეგობარი წავიდა “გირჩის მამაოდ” – იმისთვის რო მაგ სისულელეს აცდეს, მათ შორის ისეთებიც ვინც ჩემ გვერდით იბრძოლებენ რო რამე, მე ვენდობი, მე – სიცოცხლეს ვანდობ, გესმით? – მინდვია აქამდეც სხვა ფორმატებში

გგონიათ თავები “კარგები” ჰგონიათ მაგ მაიმუნობაში მონაწილეობით? – თვითონაც გრძნობენ დამნაშავედ თავს, მერე ჩემთან ერთად ემზადებიან და მილიონ გზას ეძებენ როგორ დაამტკიცონ რო არავისზე ნაკლებად არ უყვართ ქვეყანა, მარა წელიწადნახევარი 21-ე საუკუნეში “სავალდებულოდ ვერ იმსახურებ”, უფასო მონად, სუ რო ტანკზე დასვან ის წელიწადნახევარი – მაინც გამორიცხულია, პროფესია ელოდება ადამიანს. მითუმეტეს საგუშაგოზე როცა აყუდებენ უაზრობაში…

ეს არ არის ის დრო – ტელევიზორიც კი რო არ არსებობდა, უბანში რო უნდა გეყიალა და მაქსიმუმ ქარხანაში გეპოვა სამსახური – ლურსმანის დამჭედებლად

მაშინ როცა ჯარი “წაგიყვანდა”, სადღაც შორს, საომარ ან ნახევრად საომარ სიტუაციას გამოგატარებდა, “კაცად გამოგძერწავდა”, რამე საინტერესო მოხდებოდა!

ეს არის 21-ე საუკუნე, დრო გარბის ტყვიასავით, იმაზეა დღეს საუბარი რო ჩვენი 200 000 წლოვანი დაძველებული ტვინები შეუსაბამოა ამ ტემპისთვის საერთოდ…

და ყველას უამრავი შესაძლებლობა აქვს ყოველ წამს და განათლების დონეც საოცარია, 100 წლის წინანდელთან შედარებით

კი – 500 წლის წინ 25 წლით მიყავდათ სამსახურში ადამიანი, და იმას უხაროდა!!

უხაროდა არა იმიტო რო დღევანდელზე მეტად უყვარდა სამშობლო, მაშინ საერთოდ არ არსებობდა “ქვეყნის” ისეთი აღქმა დღეს როა, სუ პატარა სამეფოები იყო

არა, უხაროდა იმიტო რო მეტი საქმე არ არსებობდა, საჭმელს და ხელფასს ნიშნავდა ეს 25 წელი მსახური, და საინტერესოს რამეს – “უცხოეთი” შეიძლებოდა გენახა – თუ დაიპყრობდი ვინმეს.

სურათები მაშინ არ არსებობდა და ინტერნეტი, მოყოლით იცოდი რო სადღაც იქ არსებობს “უცხოეთი” და მერე ყველაზე “მაგარი ტიპი” იყავი რო სოფლის განაპირას იქეთ გქონდა რამე ნანახი საერთოდ!

ხალხი სუ შიმშილობდა, მედიცინა – თუ რამე იყო ჯარს ჰქონდა, ცხენი! ტანსაცმელი! საჭმელი! – ოცნება იყო.

მაგ დროს იარაღი იყო შუბი, ნაჯახი და ხმალი, რომელიც როგორც კუნფუ ან ხრიდოლი – მთელი ცხოვრების ყოველი დღე უნდა ივარჯიშო, და თან უნდა საუკეთესო ფიზიკურ ფორმაში იყო – იმიტო რო ვინც ფიზიკურად დაჯაბნის ის გადარჩება.

ამიტომ იყო რო თავადები ბოგინობდნენ – იმიტო რო გლეხი მიწაში იქექებოდა და იმ დროს თავადი(რომელიც თავის დროზე “ღია ბაზრის” დროს ყველაზე სადისტი გამოდგა და კაცის კვლაში ნიჭიერი, მაგით გახდა თავადი) იარაღით ვარჯიშობდა

ის არა ლუარსაბი რო გგონიათ თავადი – ეგ ხდება როცა თავადს იმდენი აზნაური ყავს ქვეშ – აღარ უწევს თვითონ არაფრის მოპოვება, მარა მასეთებს სუ აყირავებდა ბოლოს ვინმე ნავარჯიშები საბოლოოდ და ასე ძალმომრეობით, ვინც ყველაზე მაგრა ცემდა/კლავდა ყველას ის ხდებოდა უფროსი საბოლოო ჯამში

მაგრამ რაც უფრო წინ მიდიოდა პროგრესი – უფრო მნიშვნელოვანი ხდებოდა ტვინი, და ნაკლებ მნიშვნელოვანი სხეული

ჩვენ შევქმენით მანქანები და მექანიზმები, შევქმენით და მოვირგეთ ისე რომ ადვილად მოვიხმაროთ და უმეტესობა “საქმე” თვითონ გააკეთონ და ჩვენ მაქსიმალურად მხოლოდ ტვინი დავძაბოთ

პარალელურად მივხვდით რო ტვინი უნდა განვავითაროთ და გავაოცმაგეთ განათლება, გავხადეთ ყველასთვის ხელმისაწვდომი და უფასო, შევქმენით ინტერნეტი და კომპ.თამაშები

მომეცით ნებისმიერი ადამიანი, ნებისმიერი თანამედროვე ცხოვრებაში მცხოვრები ადამიანი

და მიზანი რომ მანქანის ტარება ვასწავლო 2 დღეში, მეტი არაფერი დავალება

დავსვამ კომპიუტერზე ვატარებინებ მანქანას თამაშში, ვაჩვენებ ჯერ მე როგორ იაროს, მერე ვაცდევინებ მას, ისევ ვაჩვენებ მე, არადა ხომ “არ გავს” კლავიატურის ისრებით მანქანის ტარება – ნამდვილს არა? – მარა ტვინი ბევრ რამეს კრეფს მაქედანაც

მერე ვატარებინებ ნამდვილ მანქანას, უკაცრიელ ადგილას, მერე ისევ კომპზე, მერე ისევ ნამდვილს ვატარებინებ, თან ავუხსნი რას სცოდავს და რას შვება სწორად

10-ზე მეტი ადამიანისთვის მისწავლებია ცხოვრებაში მანქანის ტარება, რა თქმა უნდა ბევრად მარტივად და წნეხის გარეშე, ყველას გისწავლებიათ და ყველამ იცით რასაც ვამბობ

ნებისმიერ თანამედროვე ადამიანს, თანამედროვე საშუალებების გამოყენებით, 2 დღეში ასწავლი მანქანის ტარებას, თუ ეს გექნება მიზანი, ისე – რომ 90%-ით შეასრულოს ის ფუნქციები რაც მანქანის ტარებით სრულდება (გადაიყვანოს ხალხი და ტვირთი A წერტილიდან B წერტილში უსაფრთხოდ)

კი ავტომრბოლობას მეტი უნდა, მარა ხშირად ეს მეტი – უბრალოდ ნიჭია და ვერ ისწავლი, და საჭიროც არ არის, ადამიანი არის იურისტი – მანქანას ატარებს იმდენად რომ ყველა საჭირო ფუნქციას ასრულებს, დანარჩენი ცხოვრობს და “სუპერ მაგარი” – არის უკვე თავის პირად პროფესიაში, რომლითაც ადგება თავის თავს, თავის ოჯახს და ქვეყანას

ძალიან ბევრ რამეს ცვლის ზოგადი განათლება, ბევრ რამეს ცვლის კინოები სადაც ადამიანები უყურებენ ამ ტექნიკური საშუალებების მოხმარებას, ტერმინები რომლებიც ჩაესმით და ამახსოვრდებათ, საოცრად ბევრს შვება კომპ.თამაშები, დღეს ამას დაემატა ინტერნეტი – უთხარი ადამიანს რო მანქანის ტარება მოუწევს, დაჯდება ვიდეოებს ნახავს, თვითონ გადმოწერს ავტო-სიმულატორებს, ავარიების ვიდეოებს და გარჩვებს ნახავს – და 95%-ითაც შეასრულებს დავალებას, და პრაქტიკული სწავლაც კიდევ უფრო ნაკლებ დროს წაიღებს

1900 წელს რო გეთქვა ადამიანისთვის “ფლანგიდან მანევრი” – 2 წელი უნდა გესწავლებია რას ნიშნავს ეს საერთოდ, უნდა ჯერ გესწავლებია ანბანი, წერა კითხვა, აგეხსნა სიტყვა ფლანგის და სიტყვა მანევრის მნიშვნელობა, მერე გესწავლებია გეოგრაფია – რო საერთოდ შესძლებოდა წარმოედგინა რელიეფი ზედხედში, მერე მილიონი რამე კიდევ – რო ბოლოს შეეგნო რას ნიშნავს ფლანგიდან მანევრი

დღეს კი ნებისმიერ 15 წლის ბავშვი, სქესის მიუხედავად, იგებს რას ამბობ პირდაპირ – იმავე წამს როცა “ფლანგიდან მანევრს” ამბობ

იმიტო რო წერა კითხვა უკვე იცის, რუკა ზედხედში უნახავს არამარტო სკოლის კედელზე, არამედ ტელეფონშიც, და უყურებია დავუშვათ “კაპიტან ამერიკა” – სადაც კაპიტანი ამ ფრაზას იძახის, უთამაშია უთვალავი კომპ.თამაში სადაც ამ ილეთს თვითონ იყენებს ხშირად, თვითონაც კი უთქვამს სხვა “ონლაინ მოთამაშეებისთვის” ეს ფრაზა და შეუსრულებიათ ყველას ერთად

უზომოდ ბევრი რამე შეცვალა ტექნოლოგიურმა პროგრესმა და განათლებამ, თქვენ არც იაზრებთ – მაგრამ დღევანდელი 13 წლის ბავშვი – 1900 წლის დროინდელი ჩამოყალიბებული სამხედრო ოფიცრის დონის განათლებულია, უბრალოდ მან ეს არ იცის, სულ ცოტა დროის დათმობა და თაროებზე დალაგება სჭირდება, თორე საბაზისო ცოდნა ყველაფერი აქვს – ის რაზეც 1900 წელს იოცნებებდა ნებისმიერი სამხედრო სარდალი

იარაღიც ტექნოლოგიური პროგრესის პროდუქტია

ჩვენ მოვიგონეთ – უცხოპლანეტელებმა კი არ შექმნეს, ჩვენ მოვარგეთ ჩვენივე სხეულებს – “ერგონომიკა”, რასაც ხშირად ახსენებენ კარგ იარაღთან მიმართებაში, სხეულზე მორგებულობას ნიშნავს – ჩვენ კი არ ვერგებით იარაღებს – იარაღები, მანქანები, ოპტიკები, ღამის ხედვის საშუალებები, ფორმები, ბათინკები – ყველაფერი იხვეწება რომ ჩვენ მოგვერგოს

რაც უფრო დავჭკვიანდით – უფრო სწრაფად მიდის ეს პროცესი და უფრო მაგრად მოვირგეთ

და რაც უფრო მოვირგეთ, უფრო მეორე ხარისხოვანი გახდა ჩვენი ფიზიოლოგია, ამიტომაც მოვირგეთ – რო მეტი დრო ვაკეთოთ რამე სხვა, მარა “რო რამე” მაინც ყველაფერი მოვიხმაროთ

ადრე “მძღოლი” ცალკე პროფესია იყო, დღეს მძღოლი არის ყველა – იმიტო რო განათლების დონე გაიზარდა, იმიტო რო მანქანების ადამიანზე მორგებულობა გაიზარდა

თანამედროვე ადამიანი რო 1915 წელს დააბრუნო, ძალიან გაუჭირდება მაშინდელ მანქანაში გარკვევა და დაქოქვა თუნდაც, მაგრამ – განათლების ხარჯზე, შეძლებს ცოტა ხანში

და მერე აღმოაჩენს რო მაშინდელი მანქანა სასაცილოდ ნელია და გზები უაზროდ ცერიელი

მაშინ როცა მაშინდელი პროფესიონალი მძღოლი(და მარტო ასეთები არსებობდა მაშინ) რო გადმოიყვანო დღეს – იმას ძალიან გაუადვილდება დღევანდელი მანქანის ტარება, ოღონდ ცოტა დიდხანს უნდა აუხსნა რა რას შვება – მაგრამ სამაგიეროდ ისტერიკაში ჩავარდება თანამედროვე საგზაო მოძრაობაში

თქვენ ვერ იაზრებთ რა საგიჟეთში დაგვყავს ჩვენ მანქანები და რა კარგი მძღოლები ვართ ყველანი სინამდვილეში – 1915 ჩვეულებრივ მოქალაქესთან შედარებით, ამაშია საქმე – კი, მაშინ “ასწავლიდნენ” მძღოლობას, როცა მანქანა 40კმ/სთ -ზე ჩქარა ვერ დადიოდა და ეს იყო “პროფესია”!

დღეს მძღოლობა არი როგორც სემიჩკის ჭამა, და თანაც მძღოლობა – ამ საგიჟეში, რომელსაც 100 წლის წინანდელი პროფესიონალი მძღოლიც კი ძნელად აითვისებს არათუ უბრალო მოქალაქე

იმას ვხსნი, რომ ჩვენ შევქმენით ისეთი იარაღი – რომლის მოხმარებაც ყველას შეუძლია, 90% ეფექტურობით, ჩვენ შევქმენით განათლება (კინოები, თამაშები, ინტერნეტი) – რომლის მეშვეობითაც ყველას შეუძლია 100 წლის წინანდელ ოფიცერზე უფრო გათვითცნობიერებული იყოს

ამ ყველაფრის შედეგად ნებისმიერ მოაზროვნე, დალაგებულ სამხედროს ესმის, რომ სამოქალაქოს საბრძოლო მომზადებას არც 3 თვე სჭირდება და მითუმეტეს არც წელიწადნახევარი, ისეთ მომზადებას რო “რო რამე” გამოდგეს და თან არც შესძულდეს რასაც ასწვლი

თუ საუბარია იმაზე რომ სამოქალაქო პირი გაეცნოს საბრძოლო მომზადებას – ჩემი, და ბევრის ვისთანაც მისაუბრია აზრით, რამდენიმე დღეა საკმარისი, წელიწადში.

სწორად გამიგეთ – კომპრომისზეა საუბარი, კომპრომისზე განათლების რაოდენობას და “შეძულება”-ს, “მაგდენი დრო არ მაქვს”, “როგორ დავუტყდე”-ს შორის

თანამედროვე სამოქალაქომ თითქმის ყველა საწყისი ტერმინი და ტაქტიკური მოქმედება იცის, უნახავს ეკრანზე, გაუგონია, ხშირად შეუსრულებია თამაშში (ზოგადად ცხოველებშიც და ადამიანებშიც ყველანაირი თამაში მთავარი სწავლის საშუალებაა)

თანამედროვე იარაღის სროლის “სწავლას” კი სჭირდება 2 წუთი

ნუ აი 5 წუთში – ნებისმიერ ადამიანს ვასწავლი სროლას ისე რო არცერთ სხვა სამოქალაქოზე უარესად არ გაისვრის, კი პროფესიონალურ სროლას, როცა სპეცოპერაციას ატარებ და ა.შ. – ბევრი დრო სჭირდება, მაგრამ ზოგადად – მიზანში სროლის სწავლას, თანამედროვე ადამიანისთვის – რომელსაც მილიონჯერ უნახავს როგორ ისვრიან სხვები ეკრანზე, როგორია სამიზნეები – კომპ.თამაშებში, რომელსაც შეუძლია დასერჩოს ვიდეო youtube-ზე – 5 წუთი ჰყოფნის

კი, მერე მაინდამაინც “სპეცრაზმი” თუ დაეჯახება, მეტწილად წააგებს, მაგრამ არა ყოველთვის!

გაიხსენეთ რამხელა დანაკარგები აქვს ამერიკის უგაწვრთნილეს ჯარს – ჩუსტიანი ტერორისტების წინააღმდეგ ხოლმე… იმიტო რო 90%-ით ეფექტურად რო მოიხმარს ადამიანი ხელსაწყოს, მერე ნიჭზეა და გამართლებაზე ბევრი რამე, და ოფიცერზე რომელიც ამ “საკმარისად მცოდნე” ადამიანებს გამოიყენებს

ის დრო საერთოდ აღარ არის, ადამიანი რო 25 წელი ვარჯიშობს, ცხოველ ფორმაშია, ყველა ილეთი იცის და შენ რო პირველად გადააგდე თოხი, დაიკავე ხმალი და შანსი რო არ გაქ და გაწირული ხარ

განათლების და იარაღის – ადამიანზე უფრო და უფრო მორგებულობის გამო, მოკლე “სამხედრო მომზადება” გავლილი თანამედროვე ადამიანი – ძალიან ეფექტური იარაღია, ბეეეეეეევრად ეფექტური ვიდრე ნებისმიერი “სავალდებულო სამსახურის” ჯარისკაცი თუნდაც 100 წლის წინ

მთავარი დღეს არის მოტივირება, იმიტო რო იმავდროულად განათლებული ადამიანი ბევრად მეტს ხვდება რო აგოიმებენ, როცა აგოიმებენ და ბევრად მეტად უღირს ცხოვრება, ვიდრე 100 წლის წინ მშიერ, ავადმყოფ საზარბაზნე ხორცს უღირდა, და კიდევ ძალიან უჭირს გვერდზე მყოფის ნდობა, იმიტო რო უამრავი ინფორმაცია აქვს როგორი არასანდოა ყველაფერი გარშემო

სამხედრო-ტაქტიკურადაც კი ეგ არის უბედურება, დღეს თუნდაც მხოლოდ კომპ-თამაშების გადამკიდე, განათლებული ადამიანი ბევრად ხშირად ხვდება როცა არასწორ ბრძანებას აძლევენ – და არ უნდა შესრულება, ამიტომ ოფიცერი – კიდე უფრო ჭკვიანი უნდა იყოს და კიდევ უფრო ნაკლებად ცდებოდეს. ხმის აწევა და ღრიალი კი მუშაობს ყაზარმაში – ბრძოლაში მაგით ვერავის შეაშინებ, და სამაგიეროდ უნდობლობას კიდევ უფრო აღვივებ

(ამას გადიან ოფიცრები, სწავლობენ რო თანამედროვე ადამიანს უნდა პატივისცემით ელაპარაკო და ინტელექტით დაარწმუნო, ამიტომ რიგითსაც კი თქვენობით მოგმართავს სერჟანტი და ყველანაირად ცდილობს გაგრძნობინოს რო პატივს გცემს და ძაღლი არ ხარ)

უმეტესობა არ არის მოღალატე, უმეტესობას არ უნდა სისულელე მაიმუნობის “მამაოობა”

ყველას უნდა რო რაღაც ისწავლოს, თავისი ცოდნა/ძალა ირწმუნოს და თვის გვერდზე მდგომის, იმიტო რო მასთან ერთად მოუწევს სიკვდილი

და ვერავის ვერ “ჩააყენებ” ფორმაში ძალით – წამოვა ჯარიდან, მოწევს სიგარეტს, მანქანას მიაჩერებს ზედ სადარბაზოსთან, სახლში ავა ლიფტით და შედეგად 2 კვირაში ისევ 50 მეტრს ვერ გაივლის ფეხით

არა, მაგის მიღწევა ხდება იმით რო ადამიანი მოამზადო თეორია-პრაქტიკაში, მერე ყოველ 3-6 თვეში ერთხელ რამდენიმე დღიან (2-3 დღიან) შეკრებაზე დაიბარო და “პიარ ხრიკებით” დანერგო მიდგომა რო ყველამ მიაქციოს ყურადღება ზოგად ჯანმრთელობას

20 აჯიმანიეს რო გააკეთებიებ 3 თვე გადაბმულად, არაფერს არ ასწავლი, ამოაძულებ ყველაფერს და მერე გაუშვებ – მაგით ფორმაში ვერ გეყოლება, მაგით მარტო მოაკლე საბრძოლო ძალა ქვეყანას

სოციუმი უნდა გყავდეს ზოგადად ფორმაში, ჯანსაღი ცხოვრების წესის რეკლამით და ცოტა იმით რო:

“მტერი კარზეა მომდგარი, წელს იყავი 3 დღიან სამხედრო შეკრებაზე? – დაიღალე 5კმ-იანი მარშით სასროლეთამდე? – <ფიტნეს კლუბი ძაან ძერსკი სახელი> – ხვდები ნამიოკს?”

და ის 2-3 დღეც უნდა დატვირთული და საინტერესო იყოს, პრობლემაა ხვდებით, პრობლემაა თანამედროვე განათლებული ადამიანი, სამხედრო თემაზე – 3 დღე გაართო, 6 თვეში ერთხელ, წლიდან წლამდე!

ყველაფერი იცის იმან 2-3 ეგეთი შეკრების მერე, და ბეზრდება, იმიტო რო ყველაფერი იცის რისი თქმაც შეგიძლია და მარტო “დაპრესვა” მიდის უკვე გავლილი მასალის(პრაქტიკულისაც) – მარა ნუ ესმის რო საჭიროა და 2 დღე ნაკლებად დაენანება.

მიცდია, სუ ამას ვაკეთებ

ყველას, დამიჯერეთ – ყველას აინტერესებს საბრძოლო განათლება, ყველა მზად არის მოგისმინოს, ყველა მზად არის იარაღი დაიკავოს, ყველა მზად არის ნახოს როგორ ხდება სროლა კედლის უკნიდან, ყველა მზად არის ისწავლოს სანგარი როგორ ითხრება – მარა მორჩა მერე, მერე გეკითხება კიდევ რას მასწავლი?

მერე უხსნი რაღაც ზოგად ტაქტიკებს, ეგეც ესმის: ” ააა, ეგ იმ კინოში მინახავს”, “აა ეგ როგორც იმ თამაშში” – “კი ვიცი, იუთუბზე იდო ვიდეო ამერიკელი სამხედროები ერაყში…”

მერე ეუბნები ეხლა სამხედრო ტექნიკა შევისწავლოთო, ხსნი ინტერნეტიდან მოქაჩულ სურათებს, ინტერესდება, ცოტა ხანში გეუბნებნება – ლინკები ჩამიგდე ჩემით წავიკითხავ, რამე ისეთი მასწავლე სანამ აქ ვარო და შენ…

შენ მორჩა, მერე ეუბნები რო მორჩა – უკაცრავად მარა მეტი რა გასწავლო აღარ ვიცი, მერე უნდა ელაპარაკო რაღაც ათას რვაას რომელიღაცა წელს როგორ დაამარცხა ნაპოლეონმა რუსები ნაწილ-ნაწილ – მარა ეგ მას კი არა ზოგ გენერალს არ ესმის ნორმალურად, და 100 კაცს რო ასწავლი მთავარს – იქედან 10 ისედაც დაინტერესდება უფრო ღრმად – დასერჩავს ინტერნეტში და თვითონ ისწავლის მაგასაც

ნიძლავზე ნებისმიერი ყველაზე არაფრის მცოდნე გოგოს (კი, სექსისტურად – გოგოს ამ შემთხვევაში) გავატარებ საბრძოლო მომზადების კურსს 3 დღეში, რის შემდეგაც უფრო მზად იქნება ვიდრე 100 წლის წინ 2 წელიწად გამოვლილი ვაჟკაცი, და ისე მომზადებული როგორც ჩვენი “სავალადებულო მონობა” არ ამზადებს წელიწადნახევარ “მონობაში”

იმიტო რო დღეს ზოგადი განათლების დონეა მაღალი, იმიტო რო განათლების საშუალებები არის საოცარი, იმიტო რო იარაღი, ტანსაცმელი და ყველაფერი მორგებულია ადამიანზე

და ამ 3 დღის მერე – ამ ადამიანს ექნება იმდენი საკუთარი თავის რწმენა – რო “რო რამე” – არ გაიქცეს წითელი ხიდისკენ, და არცერთ რუს წვევამდელ “ბიდლოზე” ნაკლებად არ იომებს

და მეტს ვერც მოთხოვ სამოქალაქოს და არც უნდა მოელოდე, ცხოვრებაში ის იურისტია, არქიტექტორია, პოვარია – და უნდა მისცე საშუალება იცხოვროს თავისი პროფესიით, გამოადგეს ოჯახს და ქვეყანას

მთავარია იცოდეს საბრძოლო მხრივ რაც აბსოლიტურად აუცილებელია იცოდეს, მთავარია გრძნობდეს პასუხისმგებლობას და იმდენად დააინტერესოს რო “დაგუგლოს” რაზეც იფიქრებს რო არ იცის

მთავარია ხანდახან მაინც იცოდეს რო “შეკრება ექნება” – თავისნაირებთან ერთად, სადაც პატარა “სიმულაცია” ექნებათ – და ამიტომ ჯობია სუ ელემენტარულ ფორმაში იყოს. და ეს ფორმა ბევრად უკეთესი იქნება ვიდრე 100 წლის წინ ჩვეულებრივი ადამიანის ფორმა იყო, დღევანდელი საკვების და ჯანდაცვის გამო

თქვენ იტყვით, რას ამბობ, როგორ ადარებ 100 წლის წინანდელ ჯანმრთელ ჯეეელსო

ვიის? – სურათები გინახავთ? – ჯარისკაცების, პირველ მსოფლიოში თუნდაც

და ეგენი არიან 18-20 წლისები!!!

და მე თუნდაც 35 წლის ქალზე გელაპარაკებით, 35 წლის ქალი რო არანაკლებ ფორმაშია ვიდრე 18 წლის ტესტესტერონის შიგაწვის ძრავზე მომუშავე მამრი, 100 წლის წინ – ყველაფერს ამბობს ეგ თანამედროვე ჯანდაცვაზე და საჭმელზე

30 წლის კაცი დაჩაჩანაკებული რო იყო უკვე და 40 წლის ცოცხალი თუ იყო გასაკვირი ამბავი

დღევანდელი 50 წლის კაცი არის ფორმაში როგორც მაშინდელი 30

შეიცვალა დრო, ძალიან შეიცვალა, შეიცალა იარაღი, შეიცვალა განათლება, უბრალოდ კი არ შეიცვალა, გამოსაშტერებლად შეიცვალა

რაის 3 თვიანი კარანტინი, რაის წელიწადნახევარი “მსახური” – იმ გაპრავებით რო “აბა სამხედრო მომზადება არ უნდა გაიარო?”

კი უნდა გაიაროს! –  2-3 დღიანი, წელიწადში ორჯერ, ყოველ წელს (განვადებასავით) და მორჩა – თუ მომზადებაზეა საუბარი

და თუ სპორტული კლუბი ხარ და გგონია რო “ფიზიკურ ფორმაში” შეინარჩუნებ ვინმეს, წაართმევ მაგდენ დროს და ტაშს დაგიკრავენ – მაგრად ცდები, ურჩევნია ფულს გადაიხდის ან ეგერ – ცრუ-მამაოდ აღიკვეცება

1 კვირა? – იქნებ, კი ბატონო – ოღონდ ყოველ წელს. მე მგონი მაინც ჯობია 2-3 დღე, ორ სხვადასხვა სეზონზე

1 თვე პირველი გაწვევა? – კარგი, იქნებ

არ ვიცი ეს 1 თვე რითი უნდა შეავსო, მარა კარგი, დავუშვათ რაღაც “team building” ეცადო, მარა როგორ ქნა რო ამასობაში არ შეგიძულოს როგორც მთავრობა – ცალკე თემაა, და უმთავრესი თემაა!

ეხლა უფრო მნიშვნელოვანია ადამიანს უნდოდეს იომოს და სჯეროდეს შენი

თორე სწავლით საკმარისს ხო გეუბნებით 3 დღეში ისწავლის შენი მტერი თუნდაც, დანარჩენს დაგუგლავს და მთავარია შენ იმაზე ნაკლებად არ იყო მოტივირებული

ეხლა უნდა ქნა ისე რო უნდოდეს მოვიდეს იმ 3 დღიან “პრქტიკულ კურსზე”, უნდა ქნა ისე რო სჯეროდეს რო საზარბაზნე ხორცად არ გინდა, უნდა ქნა ისე რო გაფასებდეს და უყვარდე

საუბარია როგორ გამოსწორდეს სამხედრო მომზადების მხრივ ვითარება, დღეის მდგომარეობით – დღეის საქართველოში.

ჩვენ არც ისრაელი ვართ, არც შვეიცარია, არც ფინეთი

თუ შეიცვლება ჩვენი მოცემულობა – რა თქმა უნდა – უნდა გადაიხედოს სამხედრო მომზადებისადმი მიდგომაც, მარა დღევანდელ საქართველოში, ამ ფინანსებით და იმ მიდგომებით რომლითაც ჩვენი სოციუმი არსებობს, მე მგონია რო მხოლოდ ასე შეიძლება დაძრა სიტუაცია სამოქალაქოების – მასიურად სამხედრო მომზადებისკენ, დაინტერესებისკენ და უკეთესი ფონის შექმნისკენ.

თორე 21-ე საუკუნეა, გასაქცევად მანქანა ყველას ყავს და რუსულად ყველა ლაპარაკობს და ლოგიკური აზროვნებაც ყველამ იცის იმდენი რო კარგად დაგილაგებს რატო მისცა ტრაკი მტერს და რო ისევ შენი ბრალია ეს ყველაფერი: გაგეკეთებია ნორმალური, თანამედროვე დროზე და განათლებაზე მორგებული სამხედრო მომზადება – ვიქნებოდი შენ გვერდითო, არადა და რა ვქნა ეხლა მე, პროგრამისტი ვარ და ვიქნები პროგრამისტი რუსეთის შემადგენლობაში, კი ბევრი რამე ცუდად იქნება – მარა ჩემზე მორგებულად და რეალობაზე აწყობილად არ მასწავლე და მეძახე ეხლა მოღალატეო

მერე მოკიდებენ ქეჩოში ხელს, უკრავენ თავს რუსეთის ჯარში (თან რუსეთის გარეუბან ქალაქებში პროგრამისტებს არავინ აძლევს გასაქანს, უმუშევარი რჩები და შენითაც მიდიხარ ჯარში მეტი გზა რო არაა) – და მერე როდესმე მიხვდება რო თავისით უნდა მოენდომებია, არა – იმას ვერ მოინდომებდა რო წელიწადნახევარი “ემსახურა” ნული განათლების მიღებით, უნდა მოენდომებია ცვლილებები სამხედრო მომზადებაში და ებრძოლა ამისთვის – და ეხლა მსახურობს რუსეთის ჯარში, ერთ ჩვეულებრივ მოუმზადებელ საზარბრაზნე ხორც-“ბიდლოდ”

მარა ეგრეა, ჩვენ ავირჩიეთ დემოკრატია, დემოკრატიას ბევრი დიდი პლიუსი აქვს, მაგრამ დემოკრატიას აქვს თავისი მინუსები, მათ შორის ის რო “ქეჩოში ხელს” ვერ მოკიდებ, უფრო სწორად დროებით მოკიდებ – მარა უარესად დაგიბრუნდება მერე უკან

სამაგიეროდ მსოფლიო დემოკრატიამ – გამოიწვია უსწრაფესი პროგრესი, განათლების და ტექნოლოგიების – რამაც მოგვცა საშუალება – გადავხედოთ სამხედრო მომზადების სისტემას და სხვანაირად მოვამზადოთ ადამიანები “საკმარისად” – ისე რო არ შეძულდეთ ქვეყანა, არამედ შეუყვარდეთ და დაიჯერონ.

და ბოლოს მაინც ბრძოლაში იბრძმედება ყველა, გინდა ასე მოამზადე გინდა ისე – რამდენიც არ უნდა “ამსახურო” ადამიანი – ბრძოლაში 1 დღე რო არ “უმსახურია” ისეთი ადამიანი შეიძლება ყველაზე მაგარი გამოდგეს. ამიტომ მთავარია ყველას მისცე საკმარისი თეორიული განათლება, ელემენტარული პრაქტიკული ცოდნა, დააინტერესო და გაუშვა იცხოვროს თავის ცხოვრებით, გამოადგეს ქვეყანას თავისი გზით – ოღონდ შენ მხარეს იყოს და შინაგანად განწყობილი ტყვია რო გავარდება გვერდში ამოგიდგეს, მეტის მოთხოვნა სამოქალაქოებისგან, ამ საუკუნეში, დემოკრატიულ ქვეყანაში, ჩვენს კულტურაში – თავის მოტყუებაა და უკუეფექტის მომტანი ჯამში.

 

 

 

 

 

 

 

პეტიცია: ქუდზე კაცი

1-2 თვის წინ დამილინკეს რუსული იარაღის შესახებ ჩენელი, რომელიც დასავლური მსგავსი ტაქტიკური ჩენელების კოპიაა და რაღაც იარაღის ირგვლივ სიახლეებს აშეარებენ, კომენტარებში იასნად ვაკხანალია მიდის მარა 1-2 ტიპი საკმაოდ აზრიანად წერდა და ერთ-ერთს გამოველაპარაკე და რამდენჯერმე ვილაპარაკეთ

რუსი სამხედრო, რომელიც ბოლო წლებში მოვიდა, დაამთავრა ოფიცერთა სკოლა თუ რაღაც ეგეთი. ჩვენთან ბოლო ბრძოლას ვერ მოუსწრო

თავისთავად ღორი იმპერიალისტი და ამ ფონზე ისე მეღიმება ხოლმე ჩვენს მეამიტობაზე, რაღაც აქციების და დემოკრატიული გამოხატვის გზების რო გვჯერა

ეგ შეიძლება იმისთვის იყოს რო იმათ რამეზე თვალი აუხილო – არადა იმათ ყველაფერი კარგად იციან, ვკიდივართ უბრალოდ

რო უწყებ ამ ქართულ საწყლურ და რაღაც ისტორიულ სამართლიანობებზე ლაპარაკს, ან თუნდაც იმაზე რო ამდენი ხალხი გამოყარეთ – გაგისწორდებათ თქვენთან გამოყარონ? – გპასუხობს რო კაი რა, რას ბავშვობ – რუსეთი მაგალითად ეგრე შეიქმნა, პატარა პროტო ქვეყნებიდან ერთ-ერთი გაძლიერდა, დაიპყრო დანარჩენები, ამოხოცა სადაც შეძლო და დაჩაგრა სანამ არ დაივიწყა დამარცხებულმა წარსული – თქვენი დროც წასულია – აგერ ოსებმა ჭკუა იხმარეს, ჩვენკენ არიან და გადარჩებიან ფიზიკურად როგორც ადამიანები და ოსობა – წაიშლება ნელ-ნელა, თქვენ კიდეო – მე ვთვლიო რო ჯერ კიდევ საბჭ.კავშირის დროს უნდა გადაესახლებიეთო – გასაგები იყო რო ამ პრობლემებამდე მოგვიყვანდაო და აწი ან ამოგხოცავთ – ან მერე ნელ-ნელა ამოგხოცავთ და გადაგასახლებთო.

არ აქვთ იმათ პრობლემა რო ბოროტები არიან, ისეთ სამყაროში იზრდებიან, მათდამი ისეთი ბოროტია მათივე ქვეყანა, მათივე მშობელი, მათივე მეზობელი – მათივე სკოლა, ჯარი, გამყიდველი მაღაზიაში… ყველაფერი – ყველაფერი შავია მათ თვალში და არანაირი სამართლიანობა არ არსებობს, არსებობს მარტო ძალა და მათი აზრით ვინც ყველაზე ძლიერია – მართალიც ის არის, მითუმეტეს თანამედროვე სოციალური მედია საშუალებებით და ვიდეო მონტაჟით და ფოტოშოპებით – მათივე მთავრობა წარმატებით არწმუნებს რო “საკმარისად” მართლები-ც არიან და რო “სხვა ქვეყნები მეტად მართლები არ არიან” – რაც ალაგ ალაგ ეგრეც არი ხო იმავე ამერიკის შემთხვევაში?

და ეს ჩვენი ხელჩაკიდებული აქციები მათ თვალში არის… ვიღაც, რავი, ირლანდიასთან რაგბის თამაშის წინ რო სტადიონის გარშემო შევიკრიბოთ, ხელები ჩავკიდოთ და ვიწუწუნოთ “არ მოგვიგოთ რააა”, ეგეთი დონის წუწუნი

რუსეთის თვალში ეხლა მიდის სამკვდრო სასიცოცხლო მსოფლიო ომი, ჩვენ ვართ ერთი ლუკმა – რომელიც უკვე შეჭმულია მათ თვალში და ჩვენ რა გვინდა – ამ ყველაფერში, აი ბოლომდე ჰკიდიათ – ძაან კარგად დააფორმულირა ერთ-ერთ საუბარში, გადათვლას აკეთებდა ცოცხალი ძალის – თურქეთთან დაპირისპირებისას და ჩვენი ჯარი მიითვალა

მე არ ვუშლიდი, მაინტერესებდა სად წავიდოდა

და მერე გავიაზრე – ისტორიას რო კითხულობ, და ბევრს ვკითხულობ მე ისტორიას – სუ ეგრეა რო ვინმეს რო ებრძვი – მისი “ცოცხალი ძალა” – შენი “განსაკარგი მასალა” ხდება რო დაამარცხებ.

და რა პრობლემაა კაცო – შეფუთავენ რამენაირად, 1-2 ტყვიას გაისვრიან – დანარჩენი დავნებდებით და მერე პირველ რიგში ჩვენივე ჯარს უკრავენ თავს “საერთო მტერთან შესატაკებლად”, მერე დანარჩენ მოსახლეობას და ვიღაც სხვა საერთო მტრად ადვილი შესაფუთია, გავმეორდები – და რად უნდა თქმა რო “იმპერია” ჯერ პერიფერიელებს შეაწირავს – ორმაგად კარგი ეფექტი აქ მაგას, ჯერ ეს ერთი ჩვენ შედარებით კარგი მეომრები ვართ – უბრალოდ მოტივაცია გვაკლია და კომფორტს მივეჩვიეთ და მეორეს ერთი – რაც მეტი დავიხოცებით უკეთესი, + რაც ნაკლები “ნამდვილი რუსი” მოკვდება – 2-ჯერ უკეთესი. და ისტორიას იმდენი ახსოვს – ჯარი რო იწვრთნებოდა ერთთან საომრად და მერე ომი წააგო – და ეს “გაწვრთნილობა” – ძაან კარგად გამოიყენა მათმა წინა მტერმა

სანაქებოებიც კი ვიქნებით რუსეთის რიგებში “მოჯირითე მშვილდოსნების რაზმები – რომაული ლეგიონების შევსებად” – მთელი სიამაყე იყო რომაელების ხელში, აი ფილმ “მაქსიმუსს” რო უყურებთ… გაფიქრდებათ რო მაქსიმუსი არის მოღალატე, წარმოშობით ესპანელი, დაპყრობილი კავალერისტი – რომელიც რომაელების მხარეზე ომობს, სადღაც ტრაკში – გერმანულ ტომებს კლავს დაუნდობლად, ხო არი ვაჟკაცი და სანაქებო ჯარისკაცი? – და ძალიან გამოსადეგი ძალა – ფლანგიდან შესატევად, მთელი ლეგიონი ამაყობს და “უყვართ” ის, და რამდენი ეგეთი ქართველი მამელუქი იბრძოდა დამპყრობელი მტრის რიგებში და ამაყობდა თვითონაც და “სანაქებო” იყო იმპერიის დედაქალაქში?

ეგრე ვიქნებით ჩვენც, სულ ცოტა ხანი გავა დაპყრობიდან და ჩვენი “სანაქებო გმირები” გვეყოლება – რომლებიც რუსების რიგებში “გვასახელებენ” და ჩვენ სიამაყით ავივსებით…

ზუსტად მასევე დაათრევს ეხლა ჩეჩნებს, დაღესტანელებს, ციმბირელებს აქეთ იქეთ(უკრაინა, სირია, ჩვენთან)… ამოწყდებიან? – სამმაგი მოგება რუსეთს, თან თავისი საკუთარი დამოუკიდებლობისთვის ვერ იბრძვიან, თან ცოტავდებიან, თან რუსები ნაკლები კვდება

და გატრაკების უფლება რუსეთში, თუ ვაფშე ვინმეს აქ – რუსები არიან. ანუ ჩეჩენი ვერ დაიწყებ ჩხუბს არ მომწონს აქ ცხოვრებაო, ეგრევე ტერორისტი ხარ. ხმის ამოღების უფლება არ აქვს დაპყრობილს.
ეხლა რო გამოდიხარ რუსთაველზე და ჩხუბობ ეს გვინდა, ის არ გვინდა, ჯარში მსახური არ მინდა, რეზერვი გააუქმეთ, საჭმლის ხარისხი ცუდად კონტროლდება, ეს მომწონს, ის არ მომწონს, იმას არ არემონტებენ, ეს რატოა ასე…

რუსეთში მაგის უფლება აქვთ მარტო რუსებს – ყველა დანარჩენი ეგეთ რამეზე ხმას რო იღებ – ხარ აჯანყება და “ტერორისტი”. რას ქვია ჯარი არ გინდა? – რას ქვია სამუშაო ადგილები არ არის? – დავაი ნახუი, ბავშობაში – სპორტი, გაიზრდები – ჯარი, პერსპექტივა და განათლება არა ბადრიჯანი… ვსიო – გადაშენდები და ამოწყდები და ძაან კაი

დავუბრუნდე იმ ტიპს

ხოდა ანუ ვიღაც პირსისხლიანი მონსტრი კი არ არის ის ტიპი, ჩვეულებრივი ადამიანია, ჭამს, სვამს, ყოველდღიური პრობლემები აქ, ცოლი არ ყავს და ვერ ენდობა ვერცერთ ქალს, წონაში მოიმატა და ასაკი ემატება… და ა.შ. და აი – როგორც ჩვენ ვფიქრობთ რო აფხაზეთი აპრიორი საქართველოა, მას ვაფშე არ აღელვებს არის საქართველო – არ არის, იქ რა ისტორიული ფონია, 300 000 იძულებით გააადგილებულია თუ 3 მილიონი… სულერთია – მისი გადმოსახედიდან რუსეთი არის სუპერ-“ძერჟავა” – რომელსაც აქვს უზარმაზარი მიზნები რომლებიც ჩვენს პლანეტას სცდება, რო რუსეთი ეხლა მარსის კოლონიზაციას უნდა ახდენდეს და მთელი რიგი საინტერესო ამბებით იყოს დაკავებული და რო საქართველოსნაირი ტარაკნები აფერხებენ ამ პროგრესს და უდგანან წინ, მათი კორუფციული მთავრობა კი არაა პრობლემა და ტექნოლოგიური ჩამორჩენა, მობილურს რო ვერ აწყობენ, არა – ასე საქართველო და ესტონეთი და უკრაინა და ეგენი არიან რუსეთის შუქს რო აბნელებენ, და იქ აფხაზეთი-ც და საქართველო-ც და ყველაფერი-ც მისთვის განურჩეველია, აბსოლიტურად ჰკიდია გარე პერსპექტივიდან ყურებისას აქ ვის რა ჰგონია საკუთარი თავი და რაზე წუწუნებს

გავმეორდები რო თუ დაინახავთ ამას იმ კლოაკიდან რომელშიც თვითონ ცხოვრობს, რუსი სამხედრო – სადაც გაიზარდა, როგორც ექცევიან, როგორი სქელი კანიც გამოუმუშავდა – გაიგებთ…

მარა ეს პოსტი ამაზე არ არის

ძირითადად ამას არ ვეხებით, ძირითადად სუფთად მილიტარისტულად ვბაზრობთ ხოლმე, ანუ მტერი ხშირად ყველაზე საინტერესო სასაუბრეა – ზოგადად, თუ მოძებნე რომელსაც კაკ რაზ იმდენად “ფეხზე” ჰკიდიხარ რო უაზრო აგრესია არ აქვს, და დაძლიე საკუთარი აგრესია… და დაძლიე რაღაც ეს საწყალი წუწუნის მოთხოვნილება, იმენა წუწუნად ჟღერს ეს ჩემი რო ვიწყებ ხოლმე რაღაც სამართლიანობაზე ლაპარაკს… მისმენს, განა არ მისმენს? – კი არ მეუბნება აბა აბა ნახუი ეხლაო, დამამთავრებინებს ხოლმე ამ ჩემ “ასე და ისე”-ს და “ლადნა, ტი ზაკონჩილ?” – და რამდენიმე ეგეთის მერე სრულიად გამოფიტულად გრძნობ რო აზრი არ აქვს, მისი ცხოვრებიდან და მისი იმპერიალისტი ქვეყნის ჯამში გადმოსახედიდან – ეს ყველაფერი არის ლირიკა, ისე, სადღაც ბიბლიოთეკაში რო წიგნი დევს, მაღალფარდოვანი სიტყვებით დაწერილი და მტვერი ედება…

ხოდა მასთან საუბარში და კამათში გამოვლინდა რა შემთხვევაში, მისი აზრით – არ აქვს საქართველოსთან ბრძოლას აზრი – არ აქვს იმიტო რო თუ თავს გადადებენ – კი მოიგებენ, მარა თავის გადადება იმხელა რესურსი დაუჯდებათ – ეკონომიკური, დროის რესურსი და ცოცხალი ძალის რესურსი – რო ჯამში როგორც ქვეყანა წააგებენ და სადღაც შუა გზაში საერთოდ დაინგრევიან

ხოდა აი რისი თქმა მინდა (უყურეთ ამას ან განაგრძეთ კითხვა  )

ლინკი პეტიციაზე: https://www.change.org/p/%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%97%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%9D%E1%83%A1-%E1%83%9B%E1%83%9D%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%A5%E1%83%94%E1%83%94%E1%83%91%E1%83%98%E1%83%A1%E1%83%97%E1%83%95%E1%83%98%E1%83%A1-%E1%83%A5%E1%83%A3%E1%83%93%E1%83%96%E1%83%94-%E1%83%99%E1%83%90%E1%83%AA%E1%83%98

ყველაზე კარგი გამარჯვება – არის გამარჯვება რომელიც უსისხლოდ მოიპოვე

და იმისთვის რო ომი ბრძოლის გარეშე მოიგო – მოწინააღმდეგემ უნდა აღიაროს რო შენთან ომი არ უღირს

ხვალ 8 აგვისტოა, 10 წლის წინ, ხვალ 12 საათზე თბილისიდან გავალ, მოხალისედ მეგობარ სამხედროსთან მის ნაწილში – დამაბარებს ფული წამომიღეო, უცებ გამოგვაქციეს 1 ლარიც არ მაქ ჯიბეში რო სიგარეტი ვიყიდოო, ეს მათთვის ვისაც ჰგონია რო საქართველო გეგმავდა რამეს და საქართველომ დაიწყო, 11-ში დავბრუნდები შუადღისით, კანტუზიით, დაცემამდე დაღლილი და შერცხვენილი, თბილისი დამხვდება დაცლილი, საოცარი კონცერტები, “ჩვენ გავიმარჯვეთ” და სრული აბსურდი…

ხოდა აი, 10 წლის თავზე – წარმოიდგინეთ რო საქართველოს პრეზიდენტი აკეთებს განცხადებას, მას დაუკავშირდა რუსეთის პრეზიდენტი შემდეგი შემოთავაზებით:

თუ საქართველო 2 კვირაში – ცხინვალს და გორს შორის მინდორში, აი სადღაც კარალეთთნ, მოიყვანს 80 ათას, ან მეტ შეიარაღებულ ადამიანს, იარაღით და თითო მჭიდით – რუსეთი დაახვედრებს 80 ათას რუსს, მდგომს ხაზად 300 მეტრში, იქნება სიგნალი და 1 წუთის მანძილზე – ყველას შეუძლია დაცალოს ის 1 მჭიდი

წესების დაცვას უზრუნველყოფენ რავი, ნატოს სნაიპერები – რო არცერთმა მხარემ არ ისროლოს წინასწარ, არავინ დაწვეს მიწაზე და შეწყდეს სროლა 1 წუთის მერე

თუ საქართველო შეძლებს ამის შესრულებას, მიუხედავად იმისა ვის რამდენი დანაკარგი ექნება – რუსეთი იმავე დღეს გაიყვანს ჯარს საქართველოს ტერიტორიიდან, აღიარებს საქართველოს საზღვრებს და აღარ ჩაერევა აფხაზეთის და სამაჩაბლოს საკითხებში

სამაგიეროდ ამ გზით დაზოგავს ფინანსებს და დროს და გადაერთვება სხვა გლობალური პრობლემების მოგვარებაზე

იმავ დროულად საქართველოსაც არ დაენგრევა ეკონომიკა, არ გადავარდება 30 წლით უკან ჯოჯოხეთში, არ დაეხოცება მშვიდობიანი მოსახლეობა, არ ექნება შიმშილი, ნგრევა და არაფერი – მეორე დღიდან შეუძლია როგორც უნდა ისე მოაგვაროს საქმეები აფხაზეთთან

თუ არა და, თუ 80 ათასი კაცის გამომყვანიც კი არ არის საქართველო – მაშინ საქართველოს დაპყრობა უბრალოდ დროის და წვალების ამბავია და ქართველებისთვის კიდე უფრო მეტი წვალება, უბედურება და ნგრევა იქნება და მაინც დამარცხდებით – და ბარემ პირდაპირ ჩაგვბარდითო

კარგი პრეზიდენტი – დათანხმდებოდა ამაზე, იმიტო რო ამაზე უკეთესი არჩევანი, პრეზიდენტს – ვერ ექნება

საქართველო არ წყვეტს იქნება რუსეთი აგრესორი თუ არა, რუსეთი წყვეტს – და რუსეთმა გადაწყვიტა რო მორჩა, დღეიდან – ან ასე, ან ისე და ჩვენს პრეზიდენტს მაინც მოუწევს გადაწყვეტილების მიღება და უამრავი ხალხის სიკვდილზე გაწირვა, ქალების, ბავშვების, ეკონიმიკის ნგრევა, სახელმწიფოებრიობის ჩამოშლა…

და თუ 80 ათასი მაინც არ ვიომებთ – საოცრების გარდა მეტი მოგების შანსი არ გვაქ(იმიტო რო რუსეთის მთელი ჯარი სულ 300 ათასი კაცია და მაქსიმუმ ნახევარი გამოუშვას ჩვენთან, თანაც ჩვენ კარგი ქვეყანა ვართ დასაცავად, სამაგიეროდ რუსეთს ყავს ავიაცია, არტილერია და ტანკები და ყველა ვარიანტში უზარმაზარი ომი მოგვიწევს თუ გამარჯვება გვინდა)…

და თუ ვიომებთ – რაც აუცილებელად გაიწელება დროში, ბევრი უბედურების და წვალების მერე შეიძლება გავიმარჯვოთ – და დაგვეხოცება მაინც იმდენივე მებრძოლი, პლიუს უამრავი სამოქალაქო, უამრავი ბავშვი მოვკდება შიმშილით და ქვეყანა ისე დაინგრევა კიდევ 30 წელი დაგვჭირდება ამოსასუნთქად…

ასეთ სიტუაციაში – ამაზე ჰუმანური არაფერია – რო 1 მინდორზე, 1 წუთით – უნდა მოვიდეთ 80 ათასი ადამიანი და გავრისკოთ, იმიტომ კი არა რო ჩვენ გვინდა ასე – იმიტომ რო რუსეთი აგრესორია გადაწყვიტა რო ან ასე – ან ნახვამდის… ბავშვების და ქალების დასაცავად ამაზე უკეთესი ვარიანტი არ არსებობს

რამდენია 80 ათასი? – 1 სტადიონი ხალხი, აი ფეხბურთი რო ტარდება – ქვეყანას ეტყობა რო ხალხი დააკლდა?

100 წლის წინ სერბეთს ჰყავდა ჩვენმდენი მოსახლეობა და მილიონზე მეტი ავსტრო-უნგრელი უტევდა, უამრავი ბრძოლა მოიგეს სერბებმა, სანამ 500 000 ადამიანი არ დაეღუპათ – მერე წააგეს, იმავე 100 წლის წინ ჩვენ არ ვიომეთ რუსეთთან თავგადადებით – დაგვიპყრო საბჭოთა კავშირმა, აჩუქა საქართველოს ნაწილი თურქეთს და მერე მეორე მსოფლიო ომში მაგდენივე ჩვენიანი წაასხეს… როგორც ეხლა დაყავთ ჩეჩნები, დაღესტანელები და ციმბირელები რუსებს უკრაინაში და სირიაში… დაგვიპყრობენ? – შეგვაწირავენ მერე რუსეთის ომებში…

ფურცელზე და ისტორიული გამოცდილებიდან – ჩვენხელა ქვეყანამ უნდა შეძლოს 80 ათას ქუდზე – 80 ათასი კაცი გამოიყვანოს, მეტიც უნდა შეძლოს – და მეტის მისვლა მინდორზე – მეტი მტრის მალე სიკვდილს ნიშნავს და მეტი ჩვენიანის გადარჩენას

საბოლოოდ კი ამ 80 ათასიდან სადღაც 20 ათასი მოკვდება, 40 ათასი დაიჭრება სხვადასხვა სიმძიმით და 20 ათასი დაბრუნდება სახლში უვნებელი – გინდა მასე ხაზად მოეწყე, გინდა 2 წელი მთა-მთა ირბინე და ხან არტილერიას გაექეცი, ხან ავიაციას და კიდე მეთაურობის შეცდომების გამო გაიწირე…

სამაგიეროდ სახლში ოჯახებს არაფერი ზიანი არ მიადგებათ, არც ეკონომიკას არაფერი დაემართება – და მეტიც, როგორც არ უნდა წავიდეს საქმე – როგორ ზუსტად ან არა ზუსტადაც არ უნდა ვისროლოთ – რუსეთი აღიარებს დამარცხებას (ზუსტად სროლა მარტო იმას განაპირობებს რამდენი ჩვენიანი გადარჩება იმის გამო რო მტერმა ვერ მოასწრო გასროლა, მეტი არაფერი)

აი ეგეთია მთელი განტოლება – შეუძლია თუ არა საქართველოს გამოიყვანოს 80 ათას ქუდზე – 80 ათასი ადამიანი, კაცსაც კი არ ვამბობ – ეგერ ქურთებთან ქალებიც მშვენივრად იბრძვიან, ხმლის ქნევა აღარ არის საჭირო და ფიზიკური ძალა – მთავარია თავის გადადება

ამ ვიდეოს ქვეშ – არის ლინკი პეტიციაზე, სადაც უნდა დახარჯოთ 3 წუთი, შეხვიდეთ და დაფიქსირდეთ, ფურცელზე მაინც – კლავიატურასთან მჯდომი, რო იმ იდეისთვის რომელსაც ქვია “საქართველო” თქვენთვის და იმისთვის რო მერე რუსეთში არ იცხოვროთ თქვენ ან თქვენმა შვილმა და რუსეთის ომებში არ იომოთ ორივემ – გარისკავდით სიცოცხლეს

1 მინდორზე 1 წუთი დადგომით, თუ 2 წელი ტყე ტყე ძრომიალით ცალკე საკითხია მერე

არ მოაწერთ, გუგლის პეტიციებს არ ენდობით და იმიტო? – ფეისბუქში კარგად წერთ პირად მონაცემებს, იანდექს ტაქსში ტელეფონის შეყვანა ხო არ მოგრიდებიათ? – ა ომის შემთხვევაში ეს სია რო რუსებს ჩაუვარდეთ? – ზუსტადაც, სანამ შეავსებთ – კარგად გაიაზრეთ რო ამ ფურცელზე ხელის მოწერით – თქვენ ადასტურებთ, რომ დანებებას და ჩაბარებას არ გეგმავთ, მეტი არაფერი, რა არი ამაში მოსარიდებელი? – ადამიანი რო საკუთარი ქვეყნისთვის თავს დადებდა – “გრეხია”?

რუსებს რო მისცე ასეთი პეტიცია რამდენი არ მოაწერს “გრეხიაო”-ს გამო თვენი აზრით?

მილიონ ნახევარი კაცი ცხოვრობს სუ ესტონეთში და მილიონ ნახევარივე მოაწერდა ხელს, ლიტველები? – პოლონელები? – იაპონელები? – ებრაელები?

კი, ზუსტადაც რომ პასუხისმგებლობაა და ამ ხელმოწერას წონა აქ, ონლაინ ხელმოწერას – იმიტო რო მერე ჩუმად ვეღარ დანებდებით, ვეღარ ჩაბარდებით და ვეღარ იცხოვრებთ “ნორმალურად” მტრის ქვეყანაში – და წარმოიდგინეთ, ეს 80 ათასი ფარღალალა ხელმოწერა – უცებ ძალიან დიდი წონაა მტრის მიერ გადაწყვეტილების მიღებისას, იმიტო რო გასაგებია რო ეს ადამიანები იაზრებენ რო თავი გადადეს მძიმე პრობლემებზე დანებების შემთხვევაში

დააკვირდით რომ მოაწეროთ პეტიციას ხელი მხოლოდ ჩემ იუთუბ-ჩენელზე ვიდეოს ქვეშ, იმიტო რო პირველი რასაც იზამენ ეხლა – დააკოპირებენ ამ ვიდეოს და სხვა პეტიციის ლინკებს მიაბამენ, თუ ამას უყურებთ სადმე სხვაგან – გადადით ან ამ იუთუბის არხზე, ან ამ ფეისბუქის პეიჯზე და იქ დადებულ პეტიციაზე მოაწერეთ ხელი

ათას წლეულებია გავიძახით ქართველები ქუდზე კაციო – ხოდა 21 საუკუნეა, და აგერ ონლაინ ფურცელზე დაწერილ ქუდზე თუ არ შეგვიძლია იმდენი კაცი გამოვიყვანოთ რამდენიც საჭიროა – რაღაზე ვლაპარაკობთ?

– კი, ხვალ და ზეგ არ მოგროვდება, რამდენიმე თვე ვეცდები გავავრცელო მეც და თუ თქვენც თვლით რო საჭიროა – თქვენც გაავრცელეთ და შევხედოთ, რამდენია იმდენად “ვაჟკაცი” მაინც რო ონლაინ, სკამიდან აუდგომლად – დაწეროს ვიბრძოლებო და იაზრებდეს იმ პრობლემებსაც რომლებიც შეიძლება შეექმნას ამის მერე თუ დანებდება

1993-წლის 15-19 მარტის ამბები (აფხაზეთი)

რედაქტორის წინასიტყვაობა: ქვემოთ მოთხრობილი ისტორია მე არანაირად არ მეკუთვნის, გავიკითხე და ყველგან ასე მიყრილ მოყრილად დევსო და წაიღეო, ავტორი ხომ არის მითითებულიო, თუ სადმე დევს ორგანიზებულად – პლზ დამილინკეთ რო დავლინკო. ასევე, მაგავე ბრძოლებში მონაწილეთა თქმით(სხვა პოზიციებიდან) სტატიაში არის რიგი უზუსტობები გამოწვეული ინფორმაციის არ ქონით, მაგრამ რეალურად უზუსტობები უმნიშვნელოა და მოთხრობას ნამდვილად არ გაგიფუჭებთ

მათ ვისაც ტერიტორიაზე რეკოგნოსცირება უსწორდება, ეს მოთხრობა სადღაც აქ ხდება(თუ ზუსტად აქ არა), ქვემოთ ტექსტში სურათადაც დავდე: http://wikimapia.org/#lang=en&lat=43.048851&lon=40.983253&z=16&m=b

15-18 მარტის მოგონებები აფხაზეთის ომიდან.

ავტორი გიორგი ხიზანიშვილი. დაჯგუფება “თეთრი გიორგი”

1993 წლის იანვარში ჩვენი შენაერთი გამოყვანილ იქნა აფხაზეთიდან და სამოქალაქო ცხოვრებით (ლოთაობა დიდად შესარგი) დავკავდი. იანვარ-თებერვალი როგორღაც გადავაგორე და მარტში უკვე “ლომკები” დამეწყო, ავუარე ჩემ უბნელ თანამებრძოლ “ცარიელას”, მისგან გავიგე რომ ჩვენებიდან აფხაზეთში მხოლოდ სვანი “ვოვაჩკა” და ადგილობრივი “წიე” იმყოფებიან ახალი ჯგუფით, სადღაც 10-15 კაცი.

მეტი აღარც გვიბაზრია, ორივემ ჩავალაგეთ ბარგი და ჰაიდა აეროპორტში.

პირველმა დღეებმა ნაყოფიერად ჩაიარა, სვანური პლანი, ზღვის ჰაერი და ჰამაკი კოტეჯის აივანზე, რაღა გინდა კაცს მეტი? ☺

მოკლედ ისეთი მოწყენილობაა, რომ გენერლებს სამხრეებზე ჯონჯოლი და პრასი წამოეზარდათ.

აი კაკ რაზ დღეს, 15 მარტს (სტატია დაწერილია 2017 წლის 15 მარტს), საღამოს, კიდევ ერთი ჩვენიანი ჩამოფრინდა თბილისიდან და უმალვე უკან გაფრინდა, თან “ვოვაჩკაც” გაიყოლია და დავრჩი ასე (იძულებით) – ეროვნული გვარდიის სწრაფი რეაგირების კორპუსის ცალკეულ დივერსიულ-სადაზვერვო ბატალიონის (ეხლაც მზარავს სახელწოდება ) მეთაურის მოვალეობის შემსრულებლად.

რეალობაში კი 18 კაცი ვართ (ჩემიანად) და აქედან ელემენტარული საბრძოლო გამოცდილება სულ 4 კაცს გვაქვს: მე, ცარიელა, მეტყვიამფრქვევე წიე და ყუმბარმტყორცნელი ნუგზარა. მოკლედ ბრიგადა “უუუხ”

საღამოს მაგარი (2 ნაფაზიაან) პლანის გრევიც მოგვივიდა და უკვე შუაღამისას მივეყარენით დასაძინებლად საქართველოს სიყვარულით დაბოლილი ვაჟკაცები მაგრამ ვინ დაგვაძინა?!

16 მარტის დილა გათენებულიც არ იყო, რომ განგაშზე წამოგვყარეს, არიქა სოხუმს დაეცნენ და ქუჩებში მიდის ბრძოლებიო.

ჰეე მოგეცა ლხენა, მგონი საქმე გამოგვიჩნდა!

მაგრამ ქუჩის ბრძოლების არანაირი გამოცდილება არ გვაქვს, ჩვენ ძირითადად ტყვარჩელის მიმართულების ტყე-ღრეებში გვიწევდა ბრძოლები, მაგრამ იხტიბარს ხომ არ გავიტეხავ? ისეთი “როჟა” მაქვს შეკერილი თითქოს მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება ამ დღეს ველოდი.

უცბად ავლაგდით ლოგინებიდან, აღვიკაზმეთ და მზად ვართ სოხუმისკენ გასაქუსლად.

ერთი დანაკარგი უკვე გვაქვს, რადისტი ბიჭი კაცს აღარ გავს, ვუყურებ და მეშინია ამის პანიკები სხვას არ გადაედოს, თანაც რაციის ელემენტებიც დამჯდარი აქვს, პატრონივით მოკლედ დავტოვე ბაზაზე ჩვენი ძირითადი შემადგენლობის ჩამოსვლამდე და “საბრძოლო” დავალებაც მივეცი, ჩვენი ნივთებისთვის მიეხედა.

ურალს შემოვახტით 17 მებრძოლი და გავუდექით სოხუმისაკენ. გზად ხალხი გვეგებება ტრასაზე, მაგრამ როგორც კინოებში მინახავს ისე არა, ხელს არავინ გვიქნევს, მდუმარედ გვაცილებენ სიყვარულით და იმედით სავსე მზერას. არ შესული სოხუმში, კომპოზიტორების პანსიონში გაგვაჩერეს, იქ ვიკრიბებით მთელი რეზერვი. ტრასაზე რამოდენიმე აფხაზის გვამი გდია, არადა იქ არანაირი ბრძოლები არ მიმდინარეობს.

წითელ პაგონიანი (აშკარად არა საბრძოლოდ ჩაცმულები) მილიციელებით აივსო იქაურობა და უკვე გასაგებია რომ ედიკა სადღაც ახლოსაა, მალე ეგეც მოვიდა, რაღაცეები იბჟუტურა მეთაურებთან და წავიდა.

ჩვენც დავიძარით სოხუმის მთავარი შტაბისკენ, ჩემს გვერდით “თეთრი არწიველი” თათარაშვილი თავის არწივებს მიმართავს: (სადაც კი დედამ შვილი დაწყევლა, ყველა მაგის შენაერთშია, ბეზპრიზორნიკებს ვეძახდი, ყველაზე უფროსი 19 წლისა იყო ) – ” შევდივართ სოხუმში, ვბრძოლობთ სიკვდილამდე, დაგვეჭრება ვინმე? დაჭრილები გამოგვყავს და ისევ ბრუნდებით ბრძოლაში”! – უუუხ შენ გენაცვალე ჯიგარში გადავხედე ჩემებს და კიდევ კარგი ახლოში არ არიან და არ გაუგიათ, თორემ კიდევ მექნებოდა “დანაკარგი”

სოხუმის მთავარი შტაბიდან აჩადარაში გაგვამწესეს ჩვენ და “ორბი”, ერთიანად 60 კაცამდე ვართ. ავტობუსმა აჩადარის გადასახვევში ჩამოგვსვა და ველოდებით იქიდან მეკავშირეს რომ შეგვიყვანოს, მანქანა მანქანაზე მოქრის აჩადარიდან, ბაგაჟნიკებშიც კი მებრძოლები არიან

“დაჭრილი მიგვყავს და მალე დავბრუნდებით” ყველას ერთი ტექსტი აქვს

“აბა გელოდებით ბრატცი” ვპასუხობთ ჩვენც, მოკლედ უკვე სისხლის სუნი ახლოშია, აშკარად იგრძნობა.

აჩადარაში შევედით და ჩვენ (17კაცი) მდინარის პირას პოზიციებისკენ გაგვიშვეს, “ორბი” კი შეეცადა უკვე სიღრმეში შემოსული მტერი შეეკავებინა და უზრუნველყო ჩვენი უსაფრთხოება ზურგში გარღვევისგან.

იქაური მეგზურის მეშვეობით მივედით მდინარის პირამდე, სადაც ათიოდე ადგილობრივი მებრძოლი დაგვხვდა, იქვე მტრის გვამები ყრია მიმოფანტული, ერთი აშკარად აფხაზია, მაღალია, მხარბეჭიანი, გაშოტილი წევს ამაყად, თითქოს მომეჩვენა და ღიმილი აქვს შემხმარი, მეორე კი დაგვაჯული, მოკუნტული და დაჯღანული გდია, “ეს მე მოვკალი ლიმონკით, აქვე რაცია მაქვს პადვალში და იქიდან ამოვუგდე ლიმონკა, კაზაკია ამის დედას შევეცი”, მეუბნება ადგილობრივ მებრძოლთა ათეულის მეთაური.

“სანამ დროებითი სიწყნარეა, წამოდით პოზიციებს განახებთ და აგიხსნით ვითარებას” – გავყევით და მივადექით ზედ მდინარის პირს, სადღაც 3-5 მეტრია მდინარემდე, ხეტყის გადამამუშავებელი საწარმოა.

მარცხენა ფრთაზე ორი მიწურია, რომელიც მდინარის მთელ პერიმეტრს აკონტროლებს და სავარაუდო ტანკსაშიში მიმართულებაა, რადგან აქ მდინარე გაშლილია და არაა ღრმა. ერთ მიწურში დაზგის ტყვიამფრქვევიც დაგვხვდა მიტოვებული, მეორეში ყუმბარმტყორცნი, ჩვენც თითო მივუმატეთ და ათკაციანი მაგარი დაცვის ზღუდე შევკარით.

ერთ მიწურში მეთაურად “წიე” გავამწესე, მეორეში ყუმბარმტყორცნელი ნუგზარა, ამ ათიდან მხოლოდ ამ ორს აქვს საბრძოლო ნათლობა მიღებული.

დანარჩენი შვიდნი კი მარჯვენა ფლანგზე მორებითა და სილიანი ტომრებით გაკეთებულ “ძოტში” განვლაგდით და მდინარის იმ ვიწრო ყელს ჩავუჯექით საიდანაც მოხდა გამთენიას მტრის შემოსვლა და სავარაუდოდ ისევ იქედან შემოვა მეორე ტალღაც.

ჩვენი ამოცანაა მაქსიმალურად ხელი შევუშალოთ აჩადარას სიღმეში უკვე კარგად გამაგრებულ მტრის დამრტყმელ ძალას (200-300 მებრძოლი) მიიღოს ზურგიდან დახმარება და არ მიეცეს სოხუმისკენ წინსვლა.

მდინარის პირის ამ პოზიციებს გადამწყვეტი როლი აკისრია, რადგან პირველი შტურმი კი შეჩერებულია, მაგრამ ეს არ ნიშნავს არაფერს, რადგან ზურგის გარეშე დამრტყმელი ჯგუფი წინ ვერ წავა, თორემ მისი გამჩერებელი რომ არავინ იყო, ეს უკვე 19-ში მათი უკანდახევისას გამოჩნდა, რუსული არმიის საუკეთესო სპეცებით დაკომლექტებული ჯგუფია, აგნემიოტ “შმელებით” გაძლიერებული და ავღანეთგამოვლილი ვეტერანებით.

ქვეით-საწინააღმდეგო რეაქტიული აგნემიოტი “შმელი” (იდეა იმაშია რო რაკეტა მიფრინდება, აფეთქდება, ნაპალმს შეიცავს და ცეცხლს აჩენს)

მაგრამ ეს ჯერ ჩვენ არ ვიცით და არც გვაინტერესებს, სადაც ვიწროა იქ გაწყდეს, უკვე ნებაყოფლობით ალყაში ვართ და ჩვენი გადარჩენის საუკეთესო საშუალება ბოლომდე ბრძოლაა.

შებინდებამდე სრული სიმშვიდეა, საერთოდ არაფერი არ ხდება, მაგრამ უკვე მაქვს დაგროვილი იმდენი გამოცდილება და საბჭოთა ჯარში შეძენილი მცირეოდენი ცოდნიდან ვიცი, რომ სწორედ მოჩვენებითი სიმშვიდეა ყველაზე საშიში დრო. ფიგაროსავით ვარ, ხან ერთ მიწურში ვარ, ხან მეორეში, ვამხნევებ, ვაძლევ მითითებებს და თავი ისე მიჭირავს, თითქოს ეს რა ბრძოლაა? სტალინგრადსა და კურსკი დუგაზე ვარ ნაწრთობი ძალიან მძიმე ტვირთი ყოფილა სხვის სიცოცხლეზე და ამასთანვე შესასრულებელ უმნიშვნელოვანეს ამოცანაზე პასუხისმგებლობის აღება.

საღამოს მოწინააღმდეგემ ნაღმმტყორცნიდან გახსნა ცეცხლი, აშკარა იყო რომ კოორდინატებს ასწორებდნენ, მერე კი უკვე ვაი

ნუგზარა გრანატამიოტჩიკს ვუთხარი, რომ 50-იოდე მეტრით გასულიყო მარცხნივ და სხვადასხვა ადგილიდან გაეხსნა ცეცხლი, დანარჩენებს კი სრული სიყუჩე, მხოლოდ როცა აშკარად დაინახავთ მდინარეში შემოსულ მტერს, მერე გახსენით ცეცხლი თქო. ნუგზარა ჩვეული ოსტატობით სამ გასროლას აკეთებდა სხვადასხვა ადგილიდან, პოზიციის მოშორებით და ამით მტრის ნაღმტყორცნელები ცრუ კოორდინატებზე დასვა, ბოლოს კი ისე გამოიყვანა წყობილებიდან მტერი, რომ უკვე სწრაფი (ბეგლი) ცეცხლი გაგვიხსნეს და მგონი თავადვე აიფეთქეს თავი, ძალიან დიდი აფეთქება იყო გაღმა და დადუმდა კიდეც მათი ნაღმმტყორცნი.

ეხლა მარჯვენა ფრთის ძოტთან დავბრუნდი და აქ გაგვიხსნეს ცეცხლი, და როგორც შემდგომ გამოჩნდა უბრალოდ მოგვსინჯეს, ჩვენც მხოლოდ ვალის მოხდის მიზნით ერთი-ორი ვესროლეთ (აქა ვართ და ემანდ თავში არაფერი აგივარდეთ თქო) და ყველაფერი მშვიდობიანად დასრულდა.

შუაღამეს კი მოპირდაპირე ფერდობზე ავტომობილის სტოპის წამიერად ანთება დავაფიქსირეთ და გავხსენით ცეცხლი, უმალ დავუკავშირდი ჩვენს უკან მყოფ ათეულის მეთაურს და ვანახე ადგილი სადაც ეს დავაფიქსირეთ. მანდ მანქანას შეუძლია მოსვლა თქო? – კიო, მანდ გზა გადის და უეჭველი ახალი ძალები მოყავთო.

გავარდა უკან, გადასცა რაციაზე და უმალვე მოირბინა ჩვენთან “ბიჭებო, რაც შეიძლება ჩაწექით და დაიმალეთ, ეხლა ჩვენები დაბომბავენ მანდაურობას და ფრთხილად იყავითო” და ეს “მანდაურობა” ჩვენგან 50-100 მეტრია ანუ ფაქტიურად ჩვენ გვბომბავენ, რაზეც დიდი მადლობა გადავუხადე და თუ გადავრჩებით თბილისში გვესტუმრე თქო

მიმოვიხედე და სად უნდა დაიმალო? სად უნდა ჩაწვე? ერთი კუანა ძოტი გვაქვს და თუ პირდაპირ არ დაადეს კი გაუძლებს აფეთქების ტალღას, ისე კი სადაც გინდა დაიმალე სულ მორები და სამშენებლო მასალაა მიმდებარე ტერიტორიაზე, არანაირი აზრი არა აქვს გაფანტვას და დამალვას, მორი გაგჭყლიტავს თუ ასკოლკა მოგკლავს რა მნიშვნელობა აქვს? ისევ ძოტში ჩავეტიეთ შვიდივე და დაიწყო ჩვენმა სახელოვანმა არტილერიამ და რა დაიწყო…

ოთხ-ოთხი ჰაუბიცის ყუმბარა ერთ ზალპად ფეთქდება ჩვენს პირდაპირ, ზანზარი გააქვს მიწას, რის ჩაწოლა და დამალვა? ასეთ ფეიერვერკს კიდევ როდის ვნახავ ცხოვრებაში? თან ჭახვან-ბრახვანის ხმაა ისეთი რომ სისხლი აგიდუღდება და თან მიწაც დეტონირებს, მოკლედ ძიგ-ძიგ დისკოტეკაა ფანტასტიკური, დიჯეი კი თვით იუპიტერია

დამთავრდა დაბომბვა და ეგრევე მოირბინა ჩვენმა მასპინძელმა, მოგვილოცა და გვახარა რომ მტრის მეორე ეშელონი ფაქტიურად განადგურებულია. შედეგად ამ დარტყმით ფაქტიურად ჩაიფუშა სოხუმის აღების მცდელობა, მაგრამ ეს ჯერ არავინ ვიცით, ზურგში მტერი გვყავს და იქით კიდევ რამდენი სიურპრიზია ვინ გვეტყვის?

მოკლედ იმ ღამემ მშვენიერ განწყობაში ჩაიარა იყო ბლომად ყანწები და ანტისტრესანტის ღრმა ნაფაზები (პროტივოგაზის პატარა ჩანთა გამოჯეჯგილი მაქვს ჯადოსნური ბალახით).

17 მარტის დილა, მიუხედავად იმისა რომ სუპერადრენალინური ღამე გადავიტანეთ, მაინც ჩვეულებრივად გათენდა, სრული სიწყნარეა. მდინარე გუმისთა ისევ ადიდებული მოჩუხჩუხებს, მერე ფართოვდება და ნელ-ნელა წყნარდება. არავის თვალი არ მოუხუჭავს, მაგრამ დილაა და ახალი ენერგია შეგვმატა აფხაზეთის მზემ.

მე და ცარიელა ვესტუმრეთ მარცხენა ფრთას, ბიჭები ყოჩაღად არიან, უკვე იყნოსეს “პოროხის” სუნი და მგონი მოეწონათ კიდეც ისე უბრწყინავთ თვალები. განაპირა მიწურში “წიე” და მისი ამალაა, დაბომბვისას ერთხელაც არ წასცდენია თითი გასასროლად, სიტყვასიტყვით ასრულებს დავალებას, რომ მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევაში გახსნას ცეცხლი, ბრავო “წიე”.

ცოტა აქეთა მიწურში კი ოთხი ავლაბრელი, ბავშვობის მეგობრები არიან, თავიდანვე სუსტ რგოლად ჩავთვალე, რადგან მითხრეს რომ ჩვენ ერთად გვინდა ყოფნა და ნებისმიერი დავალებას ერთად შევასრულებთო, ხოდა ერთად ჩავუძახე ოთხივე ყველაზე ღრმა მიწურში, მეთაურად კი გრანატამიოტჩიკი ნუგზარა დავუნიშნე.

ათივე კმაყოფილია გუშინდელი დისკოტეკით და პატარა “აღმზრდელობითი” სამუშაოც ჩავუტარე:”ხომ ხედავთ რა კარგია დისციპლინა და ღრმა სანგრები? ეხლა ისეთი სიტუაციაა, რომ ამაზე კარგი ადგილი მთელს აფხაზეთში არ მოიძებნება, იჯექი შენთვის დაცულად და ხოცე რამდენიც გინდა. არაფრის დიდებით მიწურები არ მიატოვოთ, სულ რომ სოხუმში შეიჭრან აქ მაინც ყველაზე დაცულები ხართ, თუ რამეა და ბოლოს მთაში ავალთ, სვანებისკენ, უკან დახევა და მით უფრო გაქცევა გაცილებით სარისკოა” მეთქი – ჭკვიანური გამომეტყველებით დამეთანხმნენ ყველანი.უბედნიერესი ვარ ჩემის სტრატეგიული გამჭრიახობით, ლამის ჩემს თავს ვაკოცო

დავუბრუნდით მარჯვენა ფლანგს, ყველაზე საშიშს და ნაკლებად დაცულს, მაგრამ ფათერაკიანს და მიმზიდველს. დაახლოებით 4 კვადრატია მთელი ძოტი, ბლოკის კედელი, მორები და ქვიშის ტომრები სახელდახელოდ გაკეთებულია მაგრამ ტყვიას უძლებს. მის გარეთ კი მხოლოდ ბლოკის კედელია და ტყვია ისე შედი-გადის როგორც მოესურვება.

მეორე დღეა და პირველად მოგვშივდა, ტუშონკა გავხსენით, ოდნავ შევათბეთ მინიკოცონზე და ისაა ცარიელამ პირველი ლუკმა უნდა ჩაიდოს, რომ ტყვიამ ლუკმასა და გაღებულ პირს შორის ჩაუარა, მეორემ თავზე გადაუარა, მესამე კი კედელში ჩაიჭედა (დარტყმით ვიგრძენი). ეგეთი რამე მხოლოდ კინოში ვნახე მოგვიანებით, ნეო რომ მატრიცაში ტყვიებს შორის ბზრიალებს ისე აფართხალდა ცარიელა, მოდი და ნუ აფართხალდები?

ბლოკის კედლის გასვლისას ცემენტის მტვრის ზოლი წამოიყოლა ორივე ტყვიამ. აშკარად სნაიპერია, თანაც ცხოვრებისაგან გაბოროტებული თორემ სამ ტყვიას არ გვესროდა, კვამლი გაძვრა კედელსა და ჭერს შორის და მასე დაგვაფიქსირა, ლუკმა არ შეგვარგო მაგ ჩარუმჩათლახმა. ისევ მასპინძლებს გავახსენდით (რაცია არ გვაქვს) უცბადვე მოირბინა, ტყვიის ზოლის მიხედვით სავარაუდო ადგილი მივუთითე და ეხლავე მივხედავთო. მხოლოდ ერთი ყუბმარა გლიჯა ჰაუბიცამ ზუსტად იმ ადგილს და ბრდღვნა ადინა. აბა რა ეგონა? ჭამას ძაღლსაც აცლიან

კარგი გამოთოფილი ჰქონიათ ჩვენ არტილერისტებს იქაურობა, რომ ესე მარტივად იცოდნენ სად, რომელ კვადრატში უნდა ჩაესვათ, თორემ მე კვადრატი მარტო გეომეტრიაში ვიცი, რუკებს კი საერთოდ არ ვხმარობდი. ბრავო მოკლედ არტილერისტებს.

პერიოდულად დამთრგუნავ ცეცხლს გვიხსნიან გაღმიდან, ჩვენც ვპასუხობთ. ამას ძალების მოსინჯვა ქვია, აშკარაა რომ ჩვენი პატარა შენაერთი მტრის ხახაშია გაჩხერილი და სანამ ჩვენ იქ ვდგევართ, აჩადარის სიღრმეში “მშვიდად” მყოფი რუსი შტურმავიკების ჯგუფი მოწყვეტილია აქტიურ მოქმედებას, მაგრამ იმდენად ძლიერი დაჯგუფებაა, რომ ჩვენებიც ახლოს ვერავინ ეკარება. მეტიც – მათი შიშით ჩვენთანაც ვერავინ მოდის დასახმარებლად, ფაქტიურად მოწყვეტილი ვართ და ჩვენი პოზიციების ვიწრო შემოსასვლელს ერთადერთი ადგილობრივების ათეული იცავს,  მათთან გვაქვს კომუნიკაცია და მათი მეთაური არასდროს დამზარებია გამომყოლოდა (ადგილობრივია და ყველა ბუჩქი იცის) სიცოცხლის რისკის ფასად (ნებისმიერ ადგილას შესაძლოა გადავაწყდეთ მტერს, რომელიც სიღრმეშია შემოსული და სულაც არ გვცემს პატივს) ბატალიონის შტაბამდე და უკან, სადაც ტყვია-წამალის და ორი ბუხანკა პურისათვის მიწევს ყოველდღე ასვლა.

ერთ-ერთი ასეთი გასეირნებისას (მე მივდიოდი, სხვას ვერ დავავალებდი) მე შიში ვჭამეე… არ მკითხოთ, ეხლავე მოგიყვებით მეთვითონ.

შტაბიდან უკან ვბურნდებით და იქვე ერთ-ერთ ბაღში ჯარისკაცები შევნიშნე და მეგზურს გავხედე – “ჩვენებია, დღეს მოიყვანეს და აზრზე არ არიან არაფრის” (არ შეიძლება ესე ღიად ჩანდე საბრძოლო სიტუაციაში) მივუახლოვდით ძალიან მშვიდად და ტიპმა თვალები დამიქაჩა, ავტომატი მომიშვირა და განწირულმა მიყვირა “პაროლიო?!”

პაროლი კი არა, სახელი და გვარი დამავიწყდა, თან სროლის წკიპზეა, არადა შემიძლია დავასწრო, მაგრამ მე ხომ ვიცი რომ ის ჩემია და როგორ ვესროლო? მის თვალებში კი მხოლოდ შიშს ვხედავ, გავთავდი კაცი, აი ჩაჯმა მაშინ იყო თუ იყოო და შიშისგან ისეთი ვუღრიალე – “შეეე ყლეოოო” – რომ ყველა პაროლზე მეტად გაჭრა და უკვე ცოტა დავურბილე “აფხაზი რომ ვიყო, ეხლა შენ ცოცხალი იქნებოდი”??? – ეს ყველაფერი სულ ერთ წამში მოხდა. გადავხედე ჩემს მეგზურს და ვკითხე, ამათ პატრონი არ ყავთ? ვინ ასწავლა ესე ბირჟაზე დგომით პაროლის მოთხოვნა? აფხაზი ამას პაროლს ეტყვის?  ხო ეგრევე დაადუღებს?

დავრწმუნდი რომ ამ სიტუაციაში პაროლს არანაირი აზრი არ ქონდა, ის დღე იყო და ავკრძალე ყველანაირი პაროლი, სულ რომ დაგვხოცონ არ დაგინახოთ ღამით ჩემს პოზიციებზე ვინმე მოსული, დღე პაჟალუსტა

ღამემაც ვერ ვიტყვი რომ ძალიან დაძაბულად, მაგრამ საკმაოდ ნაყოფიერად ჩაიარა, საღამოს ერთი ბიჭი დაგვემატა თბილისიდან, გაიგო რა სოხუმზე შტურმი დაიწყოო უბნელ ძმაკაცებს ჩამოაკითხა ხილიანელები იყვნენ გუჯა და ნუგზარა.

აი ესე ვბრძოლობდით ქუჩის ბიჭები და დედიკოს ბიჭები საყაჩაღოდ წასულებს გვეძახდნენ, თუმცა არც თუ უსაფუძვლოდ, მასეთი ნაგვებიც იყვნენ.

გაგრძელება ხვალ, ხვალ მძიმე, ყველაზე მძიმე დღე დაგვიდგება.

გაგიკვირდებათ და 18 მარტიც ძალიან ჩვეულებრივად გათენდა, იგივე ადგილას ვართ (ერთადერთი თავდაცვის ზღუდე მდინარის პირას) და იგივე შემადგენლობით. ჯერ სერიოზული შეტაკება ან ახლო კონტაქტი მტერთან არ გვქონია.

ფაქტია რომ სრულ ალყაში მყოფი საკმაოდ ძლიერი რუსების დაჯგუფება თავს არხეინად გრძნობს (მწვანე სახლს ეძახდნენ ადგილობრივები იმ ადგილს სადაც იყვნენ გამაგრებული შუა აჩადარაში), მაგრამ უკვე მესამე დღეა და უკვე გული გრძნობს რაღაც შეიცვლება.

კიდევ ერთხელ ჩამოუარე მარცხენა ფლანგის მებრძოლებს და გავამხნევე, კიდევ ერთხელ დავაპნიე ჩემი სტრატექიული ხედვები” ადგილიდან ფეხი არ მოიცვალოთ, ვისაც დაინახავთ ეგრევე ესროლეთ, პაროლი არა ყვავი, აქ ჩვენიანს რა უნდა? ხომ ხედავთ პურზეც კი მეთვითონ ავდივარ, არავინ ახლოს არ გვეკარება თქო”

მეტყვიამფრქვევე წიეს კი განსაკუთრებული ყურადღება ვთხოვე “დღეს უეჭველი რაღაც მოხდება და აბა შენ იცი, მომცელავი, 10-15 ტყვიანი ჯერი არ მოაკლო მაგნებს” (მე უფრო გაღმიდან ველოდები შემოტევას ვიდრე ზურგიდან, სოხუმი რომ უკვე გადარჩენილია ჯერ არ ვიცი, არ გვეუბნებიან) კაიო, დამიქნია თავი. დავბერდი კაცი და ასეთი სასწაული მეგრელი ჯერ არ მინახავს, ორი გადაბმული სიტყვა არ მახსოვს წიესგან

დავუბრუნდი მარჯვენა ფლანგს და აქაც მოვათვალიერე კიდევ ერთხელ ყველაფერი, თავად ძოტი კარგი დაცულია, სამი სათოფური აქვს და თუ იმენნო სათოფურში არ შემოაგდეს ტყვია, ისე არაფერი გვიჭირს, მყარად არის დაცული, დაჟე 2-3 ყუმბარმტყორცნის კომულატიურს კი გაუძლებს და მეოთხეს ვინ ასროლინებს? ჩვენ კაკალს კი არ ვბერტყავთ?

პირდაპირ მდინარიდან შეუმჩნევლად მოახლოება შეუძლებელია, ჩვენთან ცოტა ვიწროა ყელი და შესაბამისად ადიდებულად და ჩუხჩუხით მოედინება გუმისთა, ერთი ზურგიდან შეიძლება მოგვიარონ, მაგრამ იქაც შემოსასვლელს ადგილობრივების ათეული იცავს.

შებნელდა, სრული სიჩუმეა, და მარცხენა ფლანგზე ტყვიამფრქვევის მოკლე ჯერი მომესმა, ჩავთვალე რომ გაუვარდათ, რადგან გრძელი და მომცელავი ჯერი მაქვს ანდერძად დატოვილი წიეზე.

დავწერდი, “ნაბრძანები” მეთქი, მაგრამ არ ჯდება ეგ სიტყვა რეალობაში და შემაჭამეთ თუ გინდათ ერთი კალათა მაკიანი ბულკები ცოტა ხანში იქიდან მოგუდული ხმა მესმის “ხიზან” მოდი აქ. მივედი და რას ვხედავ, წიეს მიწურთან, სადღაც 3-4 მეტრში გაშოტილი წევს ვინცხა. “ვიღაცეების ფეხები დავინახე მიწურიდან, წიეს ვუთხარი და იმანაც ეგრევე დაუშვა” მეუბნება წიეს თანაშემწე მეტყვიამრფქვევულ საკითხებში

ყოჩაღ წიე, ეგრე უნდა, აბა ხომ ვერ შეეკითხებოდი, როგორ მოხვდით ბატონებო აქ? გზა ხომ არ აგებნათ? – ესე გააგრძელეთ – დავუბარე და დავბრუნდი ისევ ჩემს ალაგას.

მხოლოდ მეორე დღეს გავარკვიეთ, რომ დივერსიული ჯგუფი იყო, როგორც ჩანს ჩვენი, მარჯვენა ფლანგის, ძოტის გასანადგურებლად მდინარის ნაპირს ამოუყვნენ, მაგრამ წიეს მიწურსაც ვერ გასცდნენ, რადგან არ იყო “დამწვარი” მისი პოზიცია. საბუთები ვუნახეთ, მაიორ მეწელევ, კამანდირ როტი როსსია. დანარჩენები ეტყობა მდინარეში ჩაცვივდნენ და წაიღო დინებამ.

სადღაც შუაღამისკენ, 18-დან 19-ზე ღამით, გამაყრუებელი ხმა გაისმა ბადრი მთვარით განათებულ მოწმენდილ ცაში, ძალიან დაბალზე გადაგვიფრინა რუსების სუ-27 მა (კუდში ორ ფრთაზე ვიცანი ეგ ჩათლახი) და რამოდენიმე მანათობელი გრილიანდა (პარაშუტზე მობმული დიდი მანათობელი “ლუსტრა”) გადმოყარა ზედ ჩემს ძოტთან.

სუ-27

დღესავით გაანათა მდინარე გუმისთის ორივე სანაპირო

“გირლიანდები” და მათი განათების შედეგი

აშკარაა რომ “რაზვაროტზე” დაგვიშენს, პირდაპირ ვერ დაგვიშენდა, მოპირდაპირედ მთაა და ეგრევე ხეობა, აი რომ მოტრიალდება სოხუმიდან კი უკვე ხელის გულზე ვყევართ და თან განათებულ-მონიშნული.

ისევ წამიერად ავამუშავე “კომპიუტერი” და როგორც ჩვენების საარტილერიო დაბომბვისას, ეხლაც გადავწყვიტე გაფანტვას აზრი არა აქვს, ისევ ჯობია ყველანი ძოტს შევეფაროთ, თან ადრინდელი გამოცდილებიდან მახსოვს, რომ მანდამაინც დიდი სიზუსტით არ გამოირჩევიან რუსული თვითმფრინავები – აძიუბჟასთან მთელი სატანკო კოლონა დაგვიბომბეს და ერთსაც ვერ გაარტყეს

მოტრიალდა და მალევე ფრთებს ქვევით ცეცხლები გაყარა, ვიფიქრე სხვა ობიექტებს დაუშვა რაკეტები და ჩვენ არაფრად ჩაგვთვალა მაგ კაზიოლმა თქო. მხოლოდ კაი ხნის მერე ვიგებ რომ ეგ სუ-27 ჩვენმა მეზენიტემ ჩამოაგდო “სტრელათი” და ჩვენ რომ გაშვებული რაკეტების ცეცხლი გვეგონა ღამის ცაზე, მაგაზე დინგში მოდებული “სტრელა” იყო.

მხრით გადასატანი ჰაერ-საწინააღმდეგო კომპლექსი “სტრელა”

მტრის ჰაერიდან თადასხმის მოლოდინში უკვე 15-იოდე წუთი გავიდა და ეხლა მიწაზე ატყდა ბაგა-ბუგი ჩვენს ზურგში. სროლა აშკარად ცალმხრივია, როგორც ჩანს აჩადარის სიღრმეში მყოფმა რუსების დაჯგუფებამ გამოიღვიძა და აბობოქრდა, მიმიქარავს სიმფონიური ორკესტრი, ისე დახვეწილად და შეხმატკბილებულად ისვრიან ავტომატები, ტყვიამფრქვევები და ყუმბარმტყორცნები, მტრისაც რომ მოგეწონება და შეაქებ ისე.

რამოდენიმე სახლი ჩვენს უკან ცეცხლის ალში გაეხვა და სროლა ჩვენსკენ, ანუ გუმისთისკენ მოიწევს. ამავდროულად გაღმიდანაც დაგვცხეს მთელი სიბოროტით, ზანზარი გააქვს ძოტს, მის გარშემო კი ბლოკის კედლებში გამოსული ტყვიებისგან ცემენტის ბუღი დგას.

აქ უკვე ორი ვარიანტია, ან დამატებითი ძალები შემოდიან, ანკი როგორც ჩანს ალყაში მყოფი შენაერთი რუსებისათვის ძალიან ღირებულია და ჩვენც ბუასილივით გავეჩხირეთ პროჭში, რომ ჯერ დივერსანტები გამოუშვეს ჩვენს გასანადგურებლად ზურგიდან, მერე კი სუ-27 აწიეს ჰაერში და ეხლა უკვე გაღმიდანაც მაქსიმალურად ეხმარებიან, რომ როგორმე გაიყვანონ სამშვიდობოს.

გაღმიდან დაგვიშვეს და რა დაგვიშვეს

თავად ძოტი კი დგას მყარად, მაგრამ უკვე “კრუგავოი” გვიჭირავს და სამნი ძოტის უკან მორების შტაბელზე ვართ გამოჭიმული, აქ შედარებით დაუცველნი ვართ, მაგრამ განა ეხლა მაგაზე დგას საქმე?

უკვე მტერს უკნიდანაც ველოდებით, ცეცხლის ხმა ძალიან მოგვიახლოვდა, შესაბამისად ვიღაცამ ზურგიც უნდა დაიცვას. ერთი წუთიც არ გასულა რომ მარცხენა ხელის მტევანზე ვირთხის კბენასავით სიმწარე ვიგრძენი და ხელისგული თბილი სითხით ამევსო (ტყავის გადაჭრილი ხელთათმანი მაცვია და ხელის გულში დაგროვდა)

“მგონი დამჭრეს ამ ბოზებმა”

ჩამოვედი შტაბელიდან ძოტისკენ, ბიჭებიც ჩამოვიდნენ და ზაჟიგალკით მომინათეს ხელზე, ყველა თითი ადგილზეა და ნახვრეტიც არაა, ზნაჩიტ დარეკაშეტებული, ძალა დაკარგული ტყვიაა და ვერ გაიტანა, ალბათ იმიტომაც მემწარა ტკივილი, თორემ როცა გააქვს შეიძლება ვერც კი გაიგო ისეა ადრენალინი მომატებული.

მორებს სიბნელეშიც ეტყობა ტყვიებისგან ატკეცილი კანი და მართლაც მაგრად გაგვიმათლა, რომ ამ უმნიშვნელო ჭრილობით გადაგვატარა.

ერთი რაც მოვიფიქრე, გადავჯგუფდით, AKM-ბი ვისაც ჰქონდა მოვაცილე სათოფურებს რათა საცეცხლე წერტილები არ დაგვეწვა და მხოლოდ AK-74 ვისროლოთ თქო, რომელსაც ლულაზე ცეცხლგამფანტავი აქვს და გაცილებით უკეთესია ყველა პარამეტრით, ტყვიების მარაგიც მათი უფრო მეტი გვაქვს.

AK-47-ს (ანუ AKM-ს სტანდარტულად არ მოყვება ცეცხლ-გამფანტავი რის გამოც ღამე სროლისას ცეცხლის “ბურთად” ჩანს ყოველი გასროლა მსროლელის წინ, AK-74-ებს კი “ზავაცკოი” მოყვება ცეცხლ გამფანტავი რის გამოც ღამე სროლისას ბევრად ვიწრო და ნაკლებად გამოცნობადი პატარა ცეცხლის “ვარსკვლავი” აქ წინ. ასევე განსხვავდება მათი ტყვიის კალიბრი, და ტყვიის საწყისი სიჩქარე /აეროდინამიკა, რის გამოც AK-74-ის ტყვია ბევრად უფრო “სწორხაზოვნად” მიფრინავს, მაშინ როცა AK-47-ის ტყვია უნდა უფრო “ნავესით” ისროლო იმავე მანძილზე)

სამი მსროლელი სამივე სათოფურში და ორი დამტენავი ეხმარება ძოტში, ძოტის გვერდით კი მე ვდგევარ (შედარებით დაუცველია, მაგრამ რაღა დროს დაცვაა? პენალს გვირტყავს ხიდიატულინი თანაც არეალის დიდი აბზორი აქვს ჩემ წერტილს) ერთი დამხმარეთი, რომელიც ელვის სისწრაფით ტენის რაჟოკებს

ერთიც ხელის ტყვიამფრქვევით ზურგში ჩავმალე (ეშმაკს არ სძინავს) და დავუბარე “თუ ზურგში შემოაღწიეს, გაფანტვა არ აცალო, ვიწროშივე დაუშვი თქო”.

ამ გადაჯგუფებაში 3-4 წუთი გავიდა, გაყუჩულები ვართ ძუძუს გოჭებივით.

ჯერ კიდევ ჯარიდან მახსოვს (მაგარი იდეინი მეთაური მყავდა) რომ შენაერთი ერთიანად არ მოძრაობს, პირველი “დაზორი” ანუ შედარებით პატარა ჯგუფი უტევს და იმის მიხედვით თუ რა წინააღმდეგობა შეხვდება, მერე გადაჯგუფდება და ერთვება მთელი დანარჩენი შენაერთი.

ხოდა ჯეჯელავას დედა რომ ვატირე, ხერხი ჯობია ღონესა თუ ნაცარქექია მოიგონებსაო და ვიხმარე ჭკუა გავატარე მდინარეზე მტრის პატარა ჯგუფი. უმალვე უკვე მთელმა შემადგენლობამ ხორომ შეაბოტა ვიწრო ყელიან ცივ მდინარეში, ეს მდინარის დგაფუნითაც იგრძნობა და მებრძოლების საკმაოდ ხმაურიანი გადაძახილებით. ჩათვალეს რომ დაგვადუმეს და არიან არხეინად. საკმაოდ მოდუნდა და მოეშვა ალყიდან თითქმის სამშვიდობოს გასული მტრის შენაერთი და სწორედ მაგ დროს – “აბა დავცხოთ ბიჭებო, დამბაჩები აქვთ მაგნებს, დამბაჩები” – ვიყვირე და ოთხი ავტომატიდან ერთდროულად გავხსენით უწყვეტი ცეცხლი, რაჟოკების გამოცვლა და ისევ, და ისევ, ალბათ ათასამდე ტყვია გავუშვით სულ რაღაც ერთ წუთში.

ეხლაც ყურში ჩამესმის (50-70 მეტრშია ბრძოლა) სასიკვდილოთ განწირული, უკვე ადამიანების (და არა მეომრების) სხვადსხვა ხმოვანების ბღავილი, აქაიქ რაღაც ბრძანებისმაგვარი გადაძახილებიც (რუსი მაინც ძაან დედამოტყნულია, სისხლში აქვთ გამჯდარ ხელჩართული ბრძოლა, არ იბნევიან) და ორგანიზებულმა წინააღმდეგობამაც არ დააყოვნა გაათმაგებული ცეცხლი გაგვიხსნეს, როგორც გაღმით წინასწარ მოყვანილმა, ასევე სამშვიდობის გაღწეულმა მეომრებმა.

ჩვენც უკვე ერთიანად აღარ ვისვრით, მაგრამ უწყვეტად, “3-5 ტყვიიანი მოკლე ჯერი, ერთმანეთის მიყოლებით” უკვე ვყვირივარ და სრულად შევედი ნაღდი ჩაპაევის როლში

სრული დომხალია, ვინ ვის. აქ მესამე (ნიჩია) არ არსებობს. ისეთ აზარტში ვართ რომ ხილიანელმა ნუგზარამ ხმამაღლა, განწირული მაგრამ ხალისიანი ხმით წაიმღერა “ყვარყვარე შენ შეგვიწყალე” ♫♫ და უმალ ავყევით კონსერვატორიის გუნდივით (ბოლოს მაგ ფილმს ვუყურეთ და ჩაგვრჩა ეტყობა ).

სრული სიგიჟე ალბათ კიდევ კაი ხანი გაგრძელდებოდა “შმელის” ყუმბარას რომ არ გამოვეფხიზლებინეთ

ყუმბარა თავს ზემოთ, კედლისა და ჭერის გადაკვეთაში მოხვდა, ყველაფერი წითელი ციცინათელებით აივსო, მგონია დამბრიდეს და სამოთხეში ვარ, მაგრამ მალე დაიწყო ჩაქრობა და დავბრუნდი ცოდვილ მიწაზე, “ცოცხალი ვარ”, ვთქვი გულში და წამოდგომა დავაპირე, მაგრამ ბოდიში, ვერ ვინძრევი, ხელი მივისვ-მოვისვი და მშრალი ვარ, არც აშკარად გამოკვეთილი ნახვრეტები არ შეიმჩნევა მაგრამ ვერ ვდგები, დავიტანჯე კაცი, ოფლმა დამასხა.

სწორედ ამ დროს დამიბრუნდა სმენა, “ცოცხალია, დროზე მივეხმაროთ” მესმის ბიჭების ხმა, თურმე რაც კოჭი, სტრაფილი და ფიცრებია, სულ თავზე მაყრია და რას წამოვდგებოდი?

მოკლედ მინი კანტუზიამ მშვიდობიანად ჩაიარა (უკვე მეორედ, ადრე ბეემპეში ვარ ანაფეთქები) და ისევ დავუბრუნდი კაპიტანის მოსტიკს.

“ცეცხლი არ შევწყვიტოთ ბიჭებო, თორემ თუ გაგვისწორეს პრიცელი, მერე გამოგვწვავენ მადლიერების ინდაურებივით” და ისევ გავაგრძელეთ მოკლე, მაგრამ უწყვეტი ცეცხლი.

მტრის გადარჩენილი შენაერთიც უკვე აღარ გვიშენს გამწარებული, ტყვიაწამლის მარაგი მათაც წკიპზე აქვთ და თან ჩვენი არტილერიის ეშინიათ, თუმცა არტილერიამ იმ ღამით არ მოგვეხმარა.

(რატომ? მარჩიელობას ვერ დავიწყებ, თუმცა ედიკას რომ რუსების შიში ქონდა ეს ფაქტია და არ გამიკვირდება თუ მასთან და მის უშუალო გენარალსიმუსებთან რუსების გატარება შეთანხმებულია, წინა დღეს მიბრძანეს კიდეც გადაადგილება, მაგრამ ნახუი რომ არის, იმის იქით გავუშვი)

გათენებამდე გრძელდებოდა სროლები და ინათა თუ არა სროლებიც შეწყდა, მაგრამ ჯერ ყველაფერი არ დამთავრებულა. გაგრძელება დილით.

ინათა და სროლებიც შეწყდა, ძოტის უკან, ჩემს საცერივით დახვრეტილ კედელთან ვარ ჩაკუნცხული, გამარჯვების, გადარჩენის და სიამაყის ტკბობის მორევში ვლივლივებ ნეტარებით…

“ბიჭო ვიღაც ფაფხურობს ჩემს წინ, მაგრამ ვერ ვხედავ”

წამოიძახა გუჯამ ძოტიდან, რომლის ვიწრო სათოფურიდან წინ სივრცე კი, მაგრამ იქვე 2-3 მეტრში ცუდად ჩანდა. ჩემგან კი მეტი აბზორია.

“ეხლავე ბრატ” გავძახე, და ლიმონკა (F-1) გადავუგდე მომხდურს, სავარაუდოდ მდინარეში დაჭრილი აფხაზი უნდა ყოფილიყო, რომელმაც ჩვენს ნაპირზე მოახერხა გამოსვლა. აფეთქებიდან ერთ წუთში ისევ ისმის ფაფხურის ხმა (ჟივუჩია ეს ვერანა) კიდევ გადავუგდე ლიმონკა და შეწყდა ფაფხური.

დავუბრუნდი ჩემი ტკბობის მორევში ლივლივს და ეხლა ცარიელამ არ მამასვენა, უკაკუნებს მოკლე ჯერებით, “რა იყო ბიჭო, ვინმეს კიდევ ხედავ მოსაკლავს”?

ხმა არ გამცა კიდევ ესროლა და მოდიო დამიძახა, გავიხედე მისი სათოფურიდან და ჩვენს ნაპირზე ერთია დარჩენილი, ცდილობს მდინარეში შესვლას, ორი-სამი ნაბიჯი და ეგრევე დიდ ქვებს ეფარება, აშკარად პანიკამ აიტანა, თორემ წამოწექი ვირო, ვითომ მკვდარი ხარ, ვინაა დღისით მდინარის პირას მიმსვლელი? ღამის სიბნელეში კი უკვე გადაიპარება არხეინად.

“მიმიშვი ბრატ, ეხლა განახებ კლასს” ამოვიღე მიზანში და გავიტრუნე, არ ვესვრი.

ისიც გათამამდა და შეაბოტა მდინარეში, წყალი მანდ ცოტა ჩქარია და მოდიდებულიც, შუაგულში რომ შევიდა და წყალიც მკერდამდე მიწვდა, ეე მაშინ ვდრუზე ორ ტყვიანი ჯერი, წყლის შხეფებით მივხვდი, რომ ცოტა წინ მომიწია, ზუსტად იმავე წამს მეც მგლიჯეს გაღმა ნაპირიდან შიგ სათოფურში, მაგრამ კუთხით ნასროლი იყო და მარჯვენა კუთხეს მოხვდა. ეგრევე შევიტანე შესწორება დამიზნებისას და ვგლიჯე მეორე ჯერი, ხელები მაღლა ააფართხალა და უმალვე ჩაიძირა, თითქოს იმ წამს სიღრმიდან ნიანგმა დაითრიაო.

მოვუტრიალდი ბიჭებს და ჩავიბარე დამსახურებული ოვაციები, მთელი ღამით ბრძოლების მერე, დღის სინათლეზე რომ საკუთარი თვალით ნახავ ჩაძაღლებულ მტერს, სულ სხვა ეშხი აქვს.

“რა ჩათლახი ხარ, ეგ მე როგორ ვერ მოვიფიქრე, ჯერ შემეშვა და მერე დამეშვა” მეუბნება ღიმილით ცარიელა

“მორჩა ბიჭებო, დაისვენეთ” და ისაა უნდა ჩავჯდე ჩვეულ პოზაში, რომ ისევ კაკანი, ეხლა უკვე გუჯა ისვრის.

მივედი და რას ვხედავ, ჩვენგან 5-7 მეტრში ერთი დაჭრილი მიფოფხავს ძლივსძლივობით, უფრო სწორედ ხელებით ცდილობს გათიშული ტანი წაათრიოს, ეტყობა ის ჯარისკაცია ორი ლიმონკა რომ ვესროლე, რა ჟივუჩია ეს ვერანა თქო, აღარ ვასროლინე, აშკარაა სიცოცხლის ბოლო წამები აქვს. მართლაც, ნახევარი მეტრიც ვერ გახოხდა და გაქვავდა, მოკვდა.

მოგვაკითხა მასპინძელთა მეთაურმა.

მოკლედ ავუხსენი ვითარება და მათიც მოვიკითხე, ერთი მებრძოლი მოუკლეს გუშინ ღამით და ერთიც მძიმედაა დაჭრილი. ამათ დაუნახიათ ორი მებრძოლი და პაროლიო, ჰკითხეს… პაროლს ეტყოდნენ? – იმათმა ეგრევე ჯერი მოუშვეს და ზევიდან “მუხაც” მოაყოლეს, ხოდა 1 დაიღუპა, 1 დაიჭრა…

“ამოვალ ცოტა ხანში, გინახულებთ თქო” ვუთხარი მოღუშულმა, “გადავცემ ჩვენების ნაღმტყორცნელებს და დაამუშავებენ თქვენს წინ” დამიტოვა სიტყვა და წავიდა.

მართლაც 5 წუთში რამოდენიმე ნაღმი ჩაუგდეს იქითა ნაპირზე ჯერ კიდევ შემორჩენილებს და ამით დამთავრდა დილა.

მარცხენა ფლანგიდან მიძახიან, ერთი დაგვეჭრაო, არადა აღარაფერი აღარ ხდება, მივირბინე და ფეხშია ერთი დაჭრილი, შარვალი სულ გამომწვარი აქვს, აშკარაა რომ სამასტრელია. ეტყობა მოსალოდნელ კონტრშეტევაში მონაწილეობა დაეზარა და თავი მწყობრიდანაც გამოიყვანა, ძალიან გავბრაზდი, მაგრამ არავის ვაგრძნობინე, თავისი გასჭირვებია ამ ქვეშაჯვიას და მე რაღა დავუმატო?

ავედი უკან ადგილობრივებთან, იმათი დაჭრილიც მოვინახულე. არავინ არ გვაკითხავს და ხელით წარმოუდგენელია მისი გაყვანა.

მტრის ნარჩენი ვინ სადაა ჩარჩენილი ჯერ კაცმა არ იცის, წმენდა არ ჩატარებულა, უკვე მაგარი გაბრაზებული ვარ შტაბზე.

მე და ხილიანელი ნუგზარა წავედით შტაბისკენ რომ მანქანა ჩამოვაყვანინოთ და თან დავუცაცხანოთ.

შევდივართ მეთაურთან და ზის ტიპი ჟურნალისტი ქალბატონის პირისპირ და ყვება გმირული ბრძოლის დეტალებს, ამ ქალბატონმა ეტყობა შენიშნა ჩვენი გაბრაზებული თვალები და შეცბა, მის შემცბარ თვალებზე მიხვდა ეს პატივცემული გენერალსიმუსი რომ მის ზურგს უკან ვიღაცაა, მომიტრიალდა და: “ვინ ხართ”?! – “ვინ ვართ კი არა, ეხლა მანქანა მომეცი, რომ დაჭრილები ამოვიყვანო პოზიციებიდან და დროზე შეცვლა გაამზადე, სამი დღე-ღამეა ვიბრძვით, მივდივართ ჩვენ აქედან” კბილებში გამცრა მოზომილად

“რაა? ჩვენ რა არ ვიბრძვით?” უკვე დარბილებული ტონით მიპასუხა

არაფერი აღარ ვუთხარი, იმ ქალბატონს უმადლოდეს.

ბერდეემს მოვაჯექით და ჩავედით პოზიციამდე, დაჭრილები შევსვით შიგნით და გავუშვით სამშვიდობოს.

მსუბუქად შეჯავშნული საბრძოლო მანქანა BRDM

შუადღისათვის დათო თევზაძე სამი მებრძოლით მოვიდა ჩვენს მოსანახულებლად

მხოლოდ “აზოტა” ვიცანი, “გორდას” მეთაური.

(გორდაზე ცალკე სტატია დევს ამ ბლოგზე აქ: “ისტორია აფხაზეთზე”– რედაქტორის კომენტარი)

დაათვალიერეს ბრძოლის ველი ვიწრო სათოფურიდან, აქეთ-იქეთ ნაპირზე რვა გვამი დავითვალეთ, თუ გავითვალისწინებთ რომ მდინარის სიგანე ორივე ნაპირზე სამჯერ მეტია და ძირითადი ცეცხლი მდინარისკენ იყო მიმართული, სამი მაგდენიც მდინარეში უნდა ჩაგვეხოცა, ერთ მოკლულზე რომ 2-3 დაჭრილი მოდის და სწრაფ, ცივ მდინარეში კი ეგენიც ფაქტიურად მკვდრები არიან კი ავიდა დახოცილების რიცხვი 50-70 მდე, მაგრამ ესეც მხოლოდ სათოფურიდან აღქმული რეალობაა

მოგვიანებით აქეთა ნაპირზე, სასაფლაოს ქვების “ცეხში” ერთი მაგდენი ყრია კიდო

დღეს ამაზრზენი სანახაობაა დაფლეთილი გვამების გროვა, მაშინ კი ჩვეულებრივი სტატისტიკა იყო, რეაქცია ნული.

გამოვაცილე დათო უკან და ადგილობრივების ათეულიდან რამოდენიმემ ერთდროულად უთხრა “მაგარი ბიჭები გყოლიათ ბატონო დავით” დათომაც ჩვეული სიდინჯით უპასუხა “ჩემი დივერსიულ სადაზვერვო ასეულია” – კიდევ ერთხელ შემეშინდა ჩემივე შენაერთის სახელწოდების არადა ჩვენებურად “თეთრი გიორგი” გვქვია და მოფერებით “ბელი ჟორას” გვეძახიან დათოს ერთ-ერთმა თანმხლებმა ჩვენი უშუალო მეთაურის ბრძანებაც ცოტა ხმადაბლად მითხრა, დღესვე კინდღში დაბრუნდითო.

გავაცილეთ დათო და ისევ ცუდი ამბავი, ადგილობრივებს კიდევ ერთი ბიჭი მოუკლეს პერიმეტრის წმენდისას და ვერ გამოყავთ, ჩვენ გვთხოვეს დახმარება, როგორც ჩანს ჩვენზე სერიოზული წარმოდგენა აქვთ და ხომ ვერ გავაწბილებდით? ეხლავე მოვალთ და მივხედავთ მეთქი.

ექვსნი წავედით დასახმარებლად, მე და ცარიელა განუყრელი მეწყვილეები ვართ და უშუალოდ იმ შენობის შტურმს მეტი არც სჭირდება, დანარჩენი ოთხი კი უკან სტრახოვკაზე გვყავს.

დავიწყეთ საწყისი პოზიციის დაკავება და სოხუმის შსს სპეცნაზმაც მოგვისწრო, აღჭურვილობა აქვთ, ცრემლები მომადგა, ეგ რომ ჩვენ ბრძოლისას გვქონოდა, ეეეჰ.

მოკლედ ბრძოლა დასწრებაზეაო და აღარც მათ გამოუთქვამთ პრეტენზია, რომ უკანა რიგებში “მაცქერალის” როლი ერგოთ.

იოლად შევუტიეთ შენობას სადაც სავარაუდოდ ორი აფხაზი უნდა ყოფილიყო, მივუახლოვდით ცეცხლით და ლიმონკებიც ბლომად შევუყარეთ, ავტომატებითაც კარგად დავამუშავეთ და არაფერი, ორი გვამი კი ვიპოვეთ, მაგრამ არ იყვნენ ეგენი ჩვენი დახოცილი, კარგად გაციებულები იყვნენ დაკრეჭილი ოქროს კბილებით, სავარაუდოდ ჩეჩნები.

მოვძებნეთ ჩვენი დაღუპული მებრძოლიც. სავარაუდოდ ტრაფეი იარაღზე ნადირობას შეეწირა.

უხმოდ დავტოვეთ იქაურობა, ვერც კი აღგიწერთ რა შეგრძნებაა, როცა 30-მდე შეიარაღებული კაცი აქეთ-იქეთ იწევა და შუაში, ღირსების კორიდორში გატარებს.

ბრავო სოხუმლებო თქვენთვის ნაღდად ღირდა ბრძოლა.

იქვე აჩადარელებმა დამასაჩუქრეს ტრაფეი “შმელით” რომლითაც გვიბაგუნებდნენ მთელი ღამე რუსები, არ შემშლია, შმელს მხოლოდ რუსი სპეცები ისროდნენ, ახალი აირაღია და საკმაოდ საშიში რომ ჩეჩნებისთვის ან აფხაზებისთვის მიეცათ.

ის ღამეც იქ დავრჩით და დილით, უკვე “მშობლიური” კინდღისკენ გამოვსწიეთ, სადაც თბილისიდან ჩამოსული მთელი ჩვენი ძირითადი შემადგენლობა გველოდებოდა

p.s. მინდოდა ბოლოში შეჯამება გამეკეთებინა, მაგრამ აღარ მაინტერესებს. თავდაცვის სამინისტროს რამოდენიმე მოკვლევამ ვერ გაბედა დაედო ოფიციალური შეფასება და ეს უკვე სამაგალითო დასკვნაა. სამშობლოს გამყიდველები ვერ უსწორებენ თვალს რეალობას.

საქართველო დამარცხდა გამყიდველი ქართველების ხელით. ჯარისკაცს ომი არ წაუგია!

იდეაში სურათზე “თეთრი გიორგი”-ის რაზმია და დავით თევზაძე ისრით მითითებული. ზუსტად არ ვიცი

რატომ არ გვყიდიან კარგ შეიარაღებას დასავლური ქვეყნები, ანუ აფეთქებული დიდგორის ისტორია

რამდენიმე დღის წინ გავრცელდა ვიდეო:

 

რომელზეც ჩანს საუდის-არაბეთისთვის მიყიდული ჩვენი წარმოებული “დიდგორი”-ის სამედიცინო მანქანის ვერსია როგორ ახტება ბუგაროკზე, მძღოლი მიხვდება რო კიდე 1-2 მასეთი აქვს წინ, რეზკად დაატორმუზებს, ამასობაში კიდევ 1-2-ჯერ ახტება მანქანა, წონა ცხვირზეა გადასული მუხრუჭის გამო, შედეგად ერთ-ერთ იამაში აკურატულად ჩაენარცხება დიდგორი წინა ხიდით და წინა ხიდი ილეწება – იმდენჯერ მინახავს მსგავსი “ტრავმა” ოფროუდზე გამოუცდელი ან ადრენალინს აყოლილი “ბეჰემოტების”(დიდი მძიმე მანქანები) მძღოლებისგან

აბასობაში ბოლომდე გაჩერებულ დიდგორს უკნიდან ასკდება გამოქანებული Lav-25 ჯავშანტრანსპორტიორის დიდ ქვემეხიანი ვერსია, და ისიც ფუჭდება (იმავ დროულად სავარაუდოდ შიგნი იზილება ეკიპაჟი ერთმანეთში)

ჯამში იემენელებს აქვთ უფასო ტირი და კიდევ დამატებით ესვრიან ჯერ მსხვილკალიბრიანებს, მერე ყუმბარმტყორცნებს და ყველას ამოხოცავენ გაჩერებულ მანქანებში

პარალელურად ჩაიქროლებს საუდის-არაბების ჰამერი გვერდით, დადგება ცოტა შორს, ეცდება რამე ქნას, ვერაფერს იზამს, გამოექანება და საღსალამათი დატოვებს ბრძოლის ველს

ამ ვიდეომ გამოიწვია ასეთი სტატიები უცხოურ მედიაში:

Houthis destroyed several Saudi armoured vehicles due to breakage of Georgian-made Didgori Medevac

(source: http://defence-blog.com/army/houthis-have-destroyed-several-saudi-armoured-vehicles-due-to-breakage-of-georgian-made-didgori-medevac.html )

და ბევრი ქართველი დამჯმელის კომენტარიც წავიკითხე კიდე რო აიო – ბანძები ვართო, ბანძია დიდგორიო და ა.შ. – იზეიმეს ლამის ზოგმა (იმიტო რო “დელტა” რომელიც დიდგორს აკეთებს ნაცმოს დროს გაჩნდა და…)

ვნახე პირიქით სტატიებიც ერთიორი, რომლების საერთო შინაარსი არის დაახლოებით ისეთივე  როგორც 5-0-ს რო წააგებენ ხოლმე ჩვენი ფეხბურთელები ვიღაც ალბანეთთან და მერე კომენტატორი რო ბაზრობს “ნუ დაგვავიწყდება რო ეს ის გუნდია რომელმაც 12 წლის წინ ევროპის ჩემპიონატზე 5 ადგილი დაიკავა…”

წიპა – “ხიდი კი გატყდა რამაც გაწირა 2 მანქანის ეკიპაჟი სიკვდილზე მარა მაინც რამდენ ხანს გაუძლო ჯავშანმა? – ბეტეერს რო მოხვდა რაკეტა – ცეცხლი მოეკიდა, დიდგორს კიდე არ მოეკიდა. ორივე მანქანაში კი ამოიხოცა ყველა მარა – ლამაზად მაინც არ დაიწვა ჩვენი მანქანა მტრის ჯინაზე!” (აბა ქართველები მჯდარიყვნენ ორივე საბრძოლო მანქანაში როგორი გასარჩევი იქნებოდა ეგრე ობიექტურად…)

მესმის დამჯმელებისაც მოკლედ და მესმის მათიც ვინც ცდილობს კარგი დაინახოს ამ ვიდეოში

ფაქტი ის არის რო დასავლურ მედიაში გავრცელდა რო “ქართული ჯავშან-მანქანის ტექნიკურმა პრობლემამ გამოიწვია 2 ეკიპაჟის დაღუპვა” – წერტილი

ეხლა ამის ჩამორეცხვა ძალიან რთული იქნება

სანამ ამაზე გავაგრძელებ ამ ვიდეოს მინდა შეხედოთ:

ფილმ fury-დან, “ვეფხვის” ჩასაფრების ეპიზოდი

ეს რომ ნამდვილი ბრძოლის ვიდეო იყოს, სათაური ექნებოდა “მოძველებული საშუალო ტანკი შერმანი აფეთქებს ლეგენდარულ გერმანულ მძიმე ტანკს ვეფხვს”

იდებოდა ვიდეო მასალა და ეს რომ ყოფილიყო ვეფხვის პირველი ბრძოლა, საშინლად დაეჯმებოდა მთელი პლანეტის მედიისგან, იმიტო რო არავის არაფერი არ ესმის და არც აინტერესებს ესმოდეს

გამპრავებლები კიდე იტყოდნენ ზა ტო დანარჩენი 3 ტანკი ხო ააფეთქაო – ზოგი მათ მოუსმენდა, ზოგი იტყოდა სულ ერთია, 5 შერმანის ფასი ღირსო და ამერიკას შერმანები 50-ჯერ მეტი ყავსო და უნდა მოეგო ვეფხვს ნაკაწრის გარეშეო…

და ყველა მართალი იქნებოდა მაგ სიტუაციაში, როგორც ყველა მართალია დიდგორზე – მართლაც არ უნდა გაფუჭებულიყო ხიდი ეგრე მარტივად, და მართლაც – მძღოლის შეცდომაა პირველ რიგში და კიდე ბევრს გაუძლო შემდეგ

სინამდვილეში კი – იმ ტანკების ბრძოლის სცენიდან – მარტო იმბეცილი “ვეფხვის” მეთაური გასცემდა ბრძანებას შერმანებისკენ წინ მოძრაობაზე და შედეგად მისცემდა საშუალებას ბოლო შერმანს მოსულიყო 3 მეტრზე, მოევლო უკნიდან და ესროლა

რეალობაში ვეფხვს ქონდა ერთ-ერთი ყველაზე ზუსტი და ძლიერი ქვემეხი მეორე მსოფლიო ომის ტანკებს შორის და ერთ-ერთი ყველაზე სქელი ჯავშანი წინიდან, და პირიქით შერმანს არ უვარგოდა არც ქვემეხი, არც სიზუსტე, არც ჯავშანი – უბრალოდ იაფი იყო და ბევრი ყავდათ

ამიტომ ვეფხვი ყოველთვის ცდილობდა დისტანციის შენარჩუნებას და სრულიად უპრობლემოდ გადახოცავდა მანდ ყველას(და კიდე 5 მასეთს და ეგეთი ისტორიები რამდენიმეა)

მარა შეცდომებიც მოსვლიათ ვეფხვის მეთაურებს, უფრო დასახლებულ პუნქტებში, და ეგრე უკნიდან სროლაც მომხდარა და კამერები რო ყოფილიყო მაშინ – შეიძლება მსგავსი ვიდეო გავრცელებულიყო სადაც შერმანი 3 მეტრიდან, ზურგში – რის ვაივაგლახით ხვრეტს ვეფხვის ჯავშანს და აფეთქებს

ყველა თუნდაც ძალიან მაგარ ტექნიკას აქვს თავისი პლიუსები და მინუსები, მოხმარების წესები, დანიშნულება და ზღვრები

და ამას მპასუხობენ პირადად ყოველთვის დასავლელი სამხედროები რო იარაღს ჩვენ არ მოგცემთ კარგს, არა მხოლოდ იმიტო რო თქვენ დაყრით და გაიქცევით, არც მარტო იმიტო რო სროლას სწავლა სჭირდება და თქვენ ნორმალური სწავლება არ გაქვთ

არამედ იმიტო რო მთელი სამხედრო სისტემა უნდა შეიცვალოს – თორე მთელი თქვენი სამხედრო სისტემა გააბანძებს ჩვენ ჰაერ/ტანკ საწინააღმდეგო საშუალებებს და აღარ გაგვეყიდება მერეო და მე ნამდვილად ბოლომდე არ მესმოდა რას გულისხმობდნენ, ამ დიდგორის ვიდეომდე

ქართული დიდგორი სამწუხაროდ მარტო საუდის არაბეთმა იყიდა, და არა ვინმე ისეთმა ქვეყანამ რომელსაც არ უწევს აქტიური მოქმედებები, მაგალითად ავსტრია, ან შვეიცარია – ყველა ბედნიერია მიყიდოს იარაღი შვეიცარიას, თუნდაც ცუდი ჯარი ყავდეთ იმათ – ომი არ უწევთ და ფულს კარგად გადაიხდიან, არც გაგიბანძებენ შეიარაღებას და მაქსიმუმ წვრთნებზე გადაღებული ვიდეოები გავრცელდეს – რაც მხოლოდ გაგიმაგრებს ავტორიტეტს

სინამდვილეში კი ის ვიდეო არის ამოჭრილი ნაკუწი სრული ისტორიიდან, აი სრული ვიდეო:

(ჩენელი არაბულია, ვიდეოს სათაურიც არაბულია, იასნად არავინ არ ნახა – სამაგიეროდ მილიტარისტულ წრეებში ეს ვიდეო გავრცელდა 2-3 დღით ადრე ვიდრე სტატიებმა დაიწყო გაჩენა)

ამ ვიდეოში ჩანს რო მაგ ადგილას იყო საუდის-არაბეთის სათვალთვალო-დაზვერვითი, სავარაუდოდ სასაზღვრო ძოტი, გამოთხრილი კლდეში

რომელსაც ზურგიდან მოუარეს იემენელებმა და ამოხოცეს (კსტაწი საინტერესო საყურებელია შეტევის ეგ ნაწილი, რამდენიმე რაკურსიდან არის და მათ შორის ახლო კადრებიცაა)

რის შემდეგაც უცებ მოვარდნენ საუდის არაბეთის სამედიცინო-საევაკუაციო მანქანა, ჰამერი და ბეტეერი დიდი ქვემეხით (სპეციალური ვერსიაა ჯავშან ტრანსპორტიორის რომელსაც ზედ ადგას ტანკის ქვემეხი, ჩანაფიქრი იმაშია რო თანამედროვე ასიმეტრიულ ჰიბრიდულ ბრძოლებში ხშირად ტანკის დრო და ადგილი არ არის მარა დიდი ქვემეხი – საჭიროა, ამიტო ბეტეერს შეადგეს დიდი პუშკა, ხალხი ვეღარ ეტევა მარა სამაგიეროდ რეზინის ბორბლებიანი, ტრასაზე კარგად მგორავი, ნაკლები საწვავის მწველი ტანკის ქვემეხია “ს დასტავკოი ნა დომ” რა)

რატომ მოვიდა მხოლოდ 3 მანქანა?

რატო მიდიოდა წინ უიარაღო სამედიცინო მანქანა?

და აი აქ იწყება შეცდომების უგრძელესი ჯაჭვი რომელმაც მიიყვანა საქმე იქამდე რო ქართული სამედიცინო მანქანა “გაბანძდა”

ეს სათვალთვალო პუნქტი – გამომდიანრე სრული ვიდეოს ბოლოში გამოჩენილი მსხვილ-კალიბრიანი ტყვიამფრქვევის მიმართულებიდან – უყურებდა ხეობას და “წინ” ღია ადგილი სადაც არის მაგას, ალბათ ნორმალურ დროს მაქეთ არის მტრის სავარაუდო მიმართულება – საუდის-არაბელებისთვის

რატომ არ ქონდათ გამაგრებული ზურგი და მათ უკან მთის სიმაღლე? – იმიტო რო ხელმძღვანელობა იმბეცილია

ან შეიძლება ქონდათ, მაშინ სად გაქრა იმის დაცვა? – უცნობია, ღალატი? – ცუდი წვრთნა შიში და გაქცევა? – ან არ იყო დაცვა – და დამნაშავეა ხელმძღვანელობა, ან იყო და 5 კაცს გაექცა – გაწირა დანარჩენი ძოტი სიკვდილზე – ასევე ცუდი მომზადება და უდისციპლინობა

ასევე ასეთ პუნქტს რატო იცავდა 3-5 კაცი? – ოხრად შეიარაღება ქონდათ(ვიდეოზე ჩანს) არადა მეტი არ ჩანს დაღუპულები ვიდეოს მერე(და არც ბრძოლისას თავიდან)

არადა 20-ეული მაინც უნდა იცავდეს, + ოცეული უნდა ყოფილიყო უკან მთაზე ზემოთ “ძირითად” ბაზაში – სრული გაუგებრობა ვინც ეს ადგილი დაგეგმა

რეალობა იმაშია რო ეს ძოტი აქ არის ალბათ თვეები ან წლებია და არაფერი არ ხდება და ყველას ეკიდა ალბათ, შეიძლება ცოტა ღალატიც მოხდა, არასაჭირო ძოტია და ყველასგან მივიწყებული სადაც ვალდებულებას იხდიდნენ ვიღაც საწყლები

მტერმაც ეს სუსტი ადგილი აირჩია წარმატების მისაღწევად, დებილები ხო არ არიან კარგად დაცულ ადგილას ხიონ და უამრავი კამერა წაიღო დასაფიქსირებლად (ისევ ღალატი მეფიქრება და წინასწარი ცოდნა რო დაჯაბნიდნენ ამ ძოტს)

ალბათ ბრძოლის დასაწყისში რომელიმე საუდის არაბელი დაიჭრა, და გადასცა სამედიცინო დახმარება გვინდაო

გამოვიდა დახმარება, ოღონდ არა რეალურად ძლიერი კოლონა ჯარისკაცებით, არამედ 1 მედ-ივაკი, 1 ჰამერი და 1 ბეტეერი, რაც 99% შემთხვევაში საკმარისზე მეტი იქნებოდა, იმიტო რო ალბათ აქედან დიდს არაფერს მოელოდნენ, ხელმძღვანელობას ეგონა რო სიმაღლე მათ უკავიათ და უბრალოდ 1 სნაიპერის მიერ დაჭრილ ვინმეს წაიყვანენ და ვსიო

სანამ ეს დახმარება მოვიდა – ძოტი განადგურდა, შედეგად დახმარება შემოგორდა ალყაში (“წინ” საით არის და “უკან” მიხვდებით იმით საით გაიქცევა ვიდეოს ბოლოს ჰამერი, “უკან” არის იქეთ საითაც ჰამერი დაახვევს, ანუ მედ-ივაკი, და ბეტეერი “წინ” მიდიოდნენ როცა ცეცხლი მიიღეს)

მოყვნენ ცეცხლში, მოულოდნელობისგან პანიკაში ჩავარდნილი მძღოლი უშვებს რიგ შეცდომებს, თანაც არა მხოლოდ ის – უკან მომავალ ბეტეერს დისტანცია არ უკავია, მას მერე რაც ორმოები დაინახა დიდგორის მძღოლმა და დამუხრუჭება დაიწყო – უკან მომავალი ბეტეერი – მაინც შეასკდებოდა, რომც არ გატეხვოდა ხიდი დიდგორს

“მასეთ სიტუაციაში ყველა დაუშვებს” – არაა სწორი, გრუზავიკის უბრალო მძღოლი რომელიც ხელფასის გამო გადაჯდა სამხედრო მანქანაზე კი, მარა მომზადებული საბრძოლო მძღოლი რომელმაც იცის რა მანქანაზე ზის და რას აკეთებს არა – მითუმეტეს რო არსებობს მეთაური რომელიც იმ მანქანაში ზის – რომლის ბრძანების გარეშეც არ იზამს არაფერს, და ის მეთაურიც უნდა კარგად მომზადებული იყოს და კავშირში – უფრო ზემდგომ მეთაურთან და ა.შ.

+ ამას არასოდეს, არასოდეს არცერთი კოლონა ასე არ ივლის

წინ ან უნდა იაროს ყველაზე შეჯავშნულმა და მძიმედ შეიარაღებულმა საშუალებამ (ანუ ბეტეერი ამ შემთხვევაში)

მაგალითად რუსები ასე იქცევიან, პირველი მანქანა მაინც დიდწილად გაწირულია – მარა თუ რამე შანსია გადარჩეს – ყველაზე მძიმე და ძლიერი უნდა მიდიოდეს რო იქნებ პირველ გასროლას გადაურჩეს და მერე უკან გაუხსნას ცეცხლი, ცოტა დაიხიოს და ამასობაში დანარჩენი ძალები ჩაერთონ შეტაკებაში

ან წინ ირბენდა სწრაფი და მჩატე საშუალება საცეცხლე წერტილების გამოსავლენად – ანუ ჰამერი, თანაც მოშნად წინ, რო დროზე ადრე აღმოაჩინოს მტერი და ასევე დრო და დისტნაცია მისცეს დანარჩენ ძალებს ბრძოლისთვის მოსამზადებლად

და ყველა ვარიანტში, ყველაფრის უკან და მოშორებით ივლიდა მედ-ივაკი, რომელიც შეყოფდა ცხვირს მხოლოდ დაზვერილ ადგილზე და ჯავშანი ჭირდება ძირითადად იმისთვის რო “თუ რამეა” და 1 ვინმე სნაიპერი აღმოჩნდა შორი ახლოს, გადაარჩინოს ეკიპაჟი ცოტა ხანი სანამ მოვარდება ჯარი და მოკლავს იმ სნაიპერსაც

აქ კი წინ მოგრიალებს მედ-ივაკი, და ბოლოს მოდის ჰამერი…

შეცდომა დაუშვა ჯერ ხელმძღვანელობამ – რომელმაც ეს წერტილი ნორმალურად არ გაამაგრა, მერე სწორი რაოდენობის ხალხი არ დასვა

მერე შეცდომა დაუშვა ხელმძღვანელობამ როცა ასე ცოტა დამხმარე ძალა გამოუშვა

მერე შეცდომა დაუშვა კოლონის მეთაურმა – როცა ასე დაალაგა

შეცდომა დაუშვა დიდგორის მძღოლმა(და ალბათ შიგნი მჯდომმა ეკიპაჟის მეთაურმაც) – რომელმაც ჯერ ასე ჩქარა იარა, მერე დამუხრუჭება დაიწყო ყველაზე ცუდ მომენტში

შეცდომა დაუშვა უკანა ბეტეერის მძღოლმა რომელიც ასე ახლოს მიყვებოდა(და იქაურმა მეთაურმა)

მედ-ივაკს არ აქვს იარაღი რო წინააღმდეგობა გაწიოს(99.99999% შემთხვევაში არ სჭირდება იმიტო რო ყველაფრის უკან უნდა მოძრაობდეს), ამიტომ ტენდერის პირობებისას შესრულებისას დიდგორის მედივაკს დამატებით ჯავშანი დაუმაგრეს და დაამძიმეს(ისედაც მძიმე და მოუქნელი ვერსია – იმიტო რო უკან “კუზაო” აქ)

შედეგად კიდე უფრო დამძიმდა დატვირთვა ხიდებზე და იქ სადაც დიდგორის საბრძოლო ვერსია საერთოდ არ გაფუჭდებოდა – და თუ რამე მოუვიდოდა – ისროდა კიდევ მტრისკენ, გადმოხტებოდნენ ჯარისკაცები და გაიშლებოდნენ და აშ. მოკლედ არ იჯდებოდა განწირული ველზე

აქ კი ხელმძღვანელობამ არასწორ ადგილას გაუშვა მედივაკი, არასწორად გაუშვა და გაწირა ყველა… და მერე ხიდიც გატყდა და კი – ქართველი ინჟინრები რა დათმობებზეც წავიდნენ ტენდერის მოსაგებად – იმანაც იჩინა თავი (დარწმუნებული ვარ რამდენიმე ღამეა არ სძინავს ინჟინერს რომელიც იძახდა არ შეიძლება ასე დამძიმებაო და არ უსმენდნენ)

ამას ამბობენ დასავლელი იარაღის მწარმოებლები – რო მთელი ჩვენი სამხედრო სისტემა აკინძავს სიტუაციას რაც ბოლოს – შეულახავს სახელს მათ მიერ მოწოდებულ იარაღს

და მინუსები ყველა იარაღს აქვს – “მოხმარების ცოდნა” იმაში მდგომარეობს რო სწორ ადგილას და სწორად გამოიყენო და მაშინ ხდება ის ეფექტური და ავლენს საკუთარ საუკეთესო მხარეებს

მაგალითად ჩვენი საოცნებო “ჯაველინი” საერთოდ არ ისროლება 50 მეტრამდე მანძლზე, მარა ვინმე ქართველი ვაჟკაცი მეთაური – ჯერ ახლოს “მიაცოცებდა” ქართველ მომავალ გმირს, მერე ის გმირი ხევდა 30 მეტრიდან ჯეველინს ტანკზე – და არ აფეთქდებოდა – დაი აი ჯეველინი ნაგავია!

– არადა ჯეველინის პლიუსი არის ის რო ძალიან შორიდან შეუძლია მისდიოს ტანკს ავტონომიურად! – გაისროლე და დაივიწყე, გაიქეცი დაიმალე, 2-3კმ-იდან, და ის თავისით მიყვება ტანკს რომც მოძრაობდეს ის! და დაეცემა – ზემოდან, საიდანაც ყველა ტანკის ჯავშანი უთხელესია, მარა ზემოთ აფრენას და მიფრენას მინიმალური მანძილი სჭირდება

და იმას რო ჯეველინი სწორად მოიხმარო – სჭირდება სწორი დაგეგმვა მეთაურებისგან, სწორი ოპერატიული მეთაური და სწორი და მცოდნე მომხმარებელი

ჩვენ კი გვაქ სამხედრო სისტემა რომელსაც დღემდე “უტყდება” საკუთარი შეცდომების ანალიზიც კი და 2008-ზე როგორც “მკვდარზე” ან კარგს ამბობს ან არაფერს

ნაცვლად იმისა რო დაეჯვას ვისაც და რასაც დასაჯმელი აქ და გაკეთდეს ანალიზი იმ ასობით შეცდომის რომლებიც მოხდა ყველა დონეზე, ყველამ თავისი წილი მიქარა, უნდა გაანლიზდეს და შეიცვალოს უამრავი რამე – მარა ყველას ჰკიდია, ყველას ხელი ყველასას ჰბანს და ყველა ჩუმად არი და მარტო მოსულა დაღუპული ბიჭების ქება როგორ თავდადებით იბრძოლეს და გმირულად დაიღუპნენ

და რატო მოხდა რო იმ ბიჭს მოუწია იქ თავის დადება, ნაცვლად იმისა რო გაესროლა და ცოცხალი დარჩენილიყო თან – არავინ ყვება

გმირები ყავს იმ არმიას რომლებიც როგორც არმია ბანძია – მარა ყავს ძლიერი ინდივიდები

კარგ აწყობილ ჯარს ცოტა ყავს გმირები – იმიტო რო საგმირო თავგანწირვამდე არ მიყავს საქმე

ხოდა აი ასე – დიდგორი “ნაგავია” წერია უცხოურ სტატიებში და როგორ მოხვდა დიდგორი იქ სადაც არ უნდა მოხვედრილიყო, ისე როგორც არ უნდა მოხვედრილიყო – აღარავინ დაინტერესდება

 

 

 

 

დავით თევზაძის SWOT ანალიზი

აუცილებლად სანახავი

ჯავშანტექნიკის მოკლე დათვარიელება

ყოფილი ტანკის მძღოლი აკეთებს ტექნიკის დათვარიელებას და მოკლე მიმოხილვას, World of Tanks-ის დაკვეთით

გილინკავთ ხმარებაში მყოფი რუსული ტექნიკის მიმოხილვებს

(ქვემოთ გავაგრძელებ სხვა ასევე ყოფილი ტანკისტის მიმოხილვებით ასევე რუსულ ტექნიკაზე)
შილკა

 

გვოზდიკა

 

T-55, ნაწილი 1

ნაწილი 2:

T-72

 

T55 ის მიმოხილვა ახლიდან

 

ამერიკული ჯავშანტექნიკის მითები

ბრძოლა ზემო-ნიქოზთან

2008 წლის 11 აგვისტოს მომხდარ ამ შეტაკებაზე ბევრი დაიწერა რუსულ მედიაში, უამრავი სურათები არსებობს და ვიდეოებიც კი, იმიტო რო 58-ე არმიის იმ ბრიგადას ბევრი ჟურნალისტი მოყვებოდა

სანამ თვითონ ბრძოლის გარჩევაზე გადავალ უნდა მოვყვე “წინაპირობა”

საქმე იმაშია რო 2008 წლის 10 აგვისტოს დილის საათებში მოვიდა ბრძანება ქართულ ნაწილებში უკან დახევაზე, მეც ერთ-ერთ მათგანთან ვიყავი და ძალიან ცუდად აღიქვა ჯარმა ეს ბრძანება და გამოიწვია დაბნეულობა, უკმაყოფილება, საბრძოლო სულისკვეთების დაკარგვა და ბევრი ცუდი რამ, მარა ბოლოს, 10-ის დღის მეორე ნახევარში უკვე დაიწყო ჯარმა გამოსვლა თბილისისკენ

10-შივე აიკეცა ჰაერ-საწინააღმდეგო თავდაცვის უმეტესობა საშუალებები, 10-ში აიკეცა და დაიძრა არტილერიაც, თანაც ქვეით ჯარამდე ეს ყველაფერი, და ქვეითი ჯარი გამოდიოდა 10-ში საღამოს უკვე

ხოლო რუსების “დიადი” ისტორიები იმაზე როგორ ითარეშეს საქართველოში იწყება 11 აგვოსტოდან სადაც გინდათ დაძებნეთ… 11 აგვისტომდე არი ისტორიები როგორ ენძრეოდათ – 11 აგვისტოს მერე “მოგებული ბრძოლები”-ის ისტორიები და ჟურნალისტებიც იქვე ყავთ ამ ყველაფრის დასაფიქსირებლად

რეალურად იმიტო რო 10-ში ღამით იყო “ცეცხლის შეწყვეტა” და ქართველები თბილისთან იდგნენ და ელოდებოდნენ გაჩერდებოდა ვანია თუ არა…

11 აგვისტოს იქ აღარავინ იყო, გარდა…

ეს არის ყვეაზე ცნობილი სტატია ამ თემაზე: http://analiz-888.livejournal.com/58122.html

მოკლედ არკადი ბაბჩენკო ამ სტატიაში ყვება ისტორიას როგორ 58-ე არმიის ერთერთი მოტომსროლელი ბრიგადა, ტექნიკაზე ამხედრებული(იხ. სურათები) მოემართებოდა “სადღაც”, თითქოს ცხინვალისკენ მარა მაშინ შესულიყვნენ ცხინვალში ზარის გზით – ვინ უშლიდათ… სავარაუდოდ მეთაურობამ გადაწყვიტა დაეთვარიელებებინა “ომის უჟასები” და ცოტა დიდი წრე დაერტყათ.

შედეგად რატომღაც გამოიარეს ხეთაგუროვო, გაჩერდნენ წყალი დალიეს

და როცა უკვე ჟურნალისტები სადაც იჯდნენ ის ბეემპეები მოახლოვდნენ ზემო ნიქოზთან(ჟურნალისტები სუ ბოლოში არიან კოლონის)

გაიგონეს თითქოს “ფაგოტ”-ის გასროლის ხმა (ფაგოტი – შორ დისტანციებზე სასროლი მართვადი ტანკ-საწინააღმდეგო რაკეტა), მერე მეორე ფაგოტი და შავი ბოლი დაინახეს სოფლის თავზე(რომელიც მათ ზემო-ნიქოზი ჰგონიათ მარა სინამდვილეში ზემო ხვითია, უბრალოდ ეს ორი სოფელი გადაბმულია ერთმანეთზე და უცხო თვალი ვერ მიხვდება რომელი რომელია)

შავი ბოლი ნიშნავდა რო მოხვდა და ცეცხლი მოეკიდა ჯავშანტექნიკას.

ბაბჩენკოს გარშემო ასე თქვეს სამხედროებმა – ფაგოტი ესროლეს ტანკსო, ეგერ იქედანო და გაიშვირეს თითი იქეთ საიდანაც ბოლი ამოდიოდა.

ბაბჩენკოს გადაღებული სურათი – აფეთქებული ტექნიკა იწვის

“ქართველები არიან იმ ბოსლებში” თქვა ვიღაცამ და დაუშინეს ზემო-ხვითის პირას შენობებს

პარალელურად ბაბჩენკო როგორც გამოცდილი სამხედრო ჟურნალისტი – გაძვრა წინ, გაყვა ქვეითებს  და ერთი 100მ-ში იმ შენობებიდან მოყვა სასტიკ საარტილერიო დამუშავებაში…

მოკლედ მათი აზრით “მოყვნენ სასტიკ ჩასაფრებაში” ზემო-ნიქოზთან

სადაც რუსების აზრით ქართველებმა მაგრად იმოქმედეს, გაატარეს მოწინავე ნაწილები, მერე გაანადგურეს მოწინავე ტექნიკის ნაწილი, და არტილერიით გადაუკეტეს გზა დამხმარე ძალებს რო არ შესულიყვნენ სოფელში…

და შემდეგ რატომღაც დაინდეს დანარჩენი ტექნიკა რომელიც წინ მოყვა ჩასაფრებაში…

და რატომღაც ბოლოს ირკვევა რო სულ 1 ქართველი “ნავოდჩიკი” იყო თურმე რომელიც არტილერიას ანავოდკებდა და როგორ იკვრება ბაბჩენკოს ტვინში ეგ ისტორია რო 1 ტანკი და 1 ბეემპე აფეთდა იქ წინ და მეტი არავინ დახვდათ – არ ვიცი…

ან “ფაგოტები” სად გაქრნენ – ბოსლებს ხო დაუშინეს ერთი ამბავით (წაიკითხეთ რუსული სტატიაც)?

არტ-დამუშავებაში თვითონაც ცოტათი დაიჭრა(იმენა ასე, ცოტა), სამაგიეროდ სერიოზულად დაიჭრა ჩეჩნური “ვასტოკის” ერთ-ერთი მეთაური და ძლივს გაიტანეს ცოცხალი

გავიდნენ ცოცხლები უკან ვინც მის გარშემო იყო “გმირი” ბეემპეთი, რომელიც წამოეხმარათ და რომელიც მის მოთხრობაში მანამდე ფიგურირებდა და გაფუჭდა

და მათ უკან, მერე გამოვიდნენ კიდე ბე-ემ-პეები დაჭრილებით და დაღუპულებით და რაღაც ჯამში დაიღუპა 13 კაცი და დაიჭრა 14, დაკარგეს 1 ტანკი, 1 ბეემპე… და იპოვეს 1 დაღუპული ქართველი “არტილერიის დამმიზნებლის” ცხედარი რომელიც რო მოუკლავთ მერე შეწყდა არტ-ცეცხლიო, კიდევ იპოვეს გაურკვეველი “ნატოს წარმოების” ნივთი რომელიც ვერ ჩართეს (თბოვიზორი და/ან (სხვა და სხვა წყაროებით) ლაზერული მანძილმზომი)

დაჭრილები და დახოცილები

დაჭრილები

და ამ მომენტში მისი სტატიის კითხვისას მე შორიდან მეცნო ქართველ სამხედროებს გადახდენილი ისტორია…

გადავამოწმე თარიღები და დეტალები და…

მოკლედ ქართველების მხრიდან მოხდა შემდეგი:

ერთ-ერთმა ქართულმა ასეულმა, რომელიც წინა დღით(10 აგვისტოს) იდგა ხეთაგუროვოში, დააგვიანა გამოსვლა და გამოსვლა დაიწყეს 11 აგვისტოს მხოლოდ, დილით, რატომ დააგვიანა ამ სტატიის ინტერესი არ არის.

მარა ზოგადად ეს დაგვიანება რო კაი ამბავი არ არის და ის 58-ე არმიის კოლონა 101-ჯერ რო არ გაჩერებულიყო გზაზე(რაზეც წუწუნებს ჟურნალისტი  თავის სტატიაში 30 წუთი ვიდექით 10 წუთი ვმოძრაობდითო) – 100ეულს მოუწევდა ბრიგადასთან პირდაპირი შეჯახება და მერე ავიაციაც გარშემო დაფრინავდა (ვერტმფრენებიც და თვითმფრინავებიც, ასევე მოხსენიებული ყავს ბაბჩენკოს) და რუსული არტილერიაც გაშლილი იყო, როგორც ჩანს, და მოკლედ მთელი 100 ეული დაიღუპებოდა, კი შესაძლოა მეტ რუსს გაიყოლებდა ვიდრე როგორც მოხდა ისე მარა, დანაკარგი მთელი ასეული იქნებოდა…

როცა უკვე ქვეყანამ დათმო ომი და ყველამ დაიხია – რაღა აზრი აქვს 100 კაცის მსხვერპლად შეწირვას…

მოკლედ გამოდიოდნენ ფეხით, დღისით, დილისკენ უფრო

როცა 100-ეულის უმეტესმა ნაწილმა გაიარა ზემო ხვითში(დახედეთ რუკას ქვემოთ), ბატალიონის დაზვერვის ოცეული რომელიც მანამდე წინ მიუძღვოდათ და მერე 100-ეულის უსაფთხოდ გასატარებლად – აიწია ჩრდილოეთით ზემო-ნიქოზისკენ რო რამე შარი არ ყოფილიყო ცხინვალის მხრიდან, და ახლა უკვე 100-ეულის ბოლოში იყო და უკნიან ეწეოდა დანარჩენ შემდაგენლობას

ზემო-ნიქოზი, ზემო ხვითი გზაჯვარედინის გადაკვეთისას – შენიშნა ბუღი და მოძრაობა ხეთაგუროვოსკენ(სადაც თვითონ გამოიარეს ცოტა ხნის წინ, ღია მინდვრებია მანდ მთელ მანძილზე)

შეატყობინა ამის შესახებ ასეულს და უკვე ზემო ხვითში, სოფლის შიგნით დაოწყო დამაგრება (მხოლოდ ათეულმა ვიმეორებ)

ვინაიდან ზოგადად უკან იხევდნენ და თითქოს ცეცხლის შეწყვეტა იყო, ვინაიდან ზემო ხვითი ქართული სოფელია კონფლიქტის ზონის გარეთ და ა.შ…. გაურკვევლობა ხდებოდა, დიდად დაცვითი პოზიციები არ დაუკავებიათ, სულ 6 ადამიანი იყვნენ თუ 8 და დანარჩენი ასეული პრაქტიკულად აგრძლებდა დახევას და ესენიც მოელოდნენ რო რუსები გაჩერდებიან, დაიწყებენ ამ სოფლის ჯერ დაზვერვას – თუ აქეთ მოდიან საერთოდ, თუ არა და გატრიალდებიან, მაშინ ჯერ არ ვიცოდით რო საქართველოს ოკუპაცია არ მოერიდებათ… ამასობაში მეთაურობა გაარკვევს რა ხდება…

მაგრამ უცებ, მოულოდნელად, შუა სოფელში რამდენიმე ტანკი და ბეემპე შემოვარდა მაღალ სიჩქარეზე, ისე რო თვითონაც აშკარად არ მოელოდნენ სადაც აღმოჩნდნენ

ტანკმა დაინახა შუა ქუჩაში მდგომი ქართული ფაგოტი, რომელიც გათვლილია 500-2000 მეტრზე მართვადი რაკეტის სასროლად და აქ კი “გაშლილი” იდგა 50 მეტრის ხილვადობიან ქუჩაზე რაც ფაგოტისთვის დამღუპველია, იმიტო რო გასროლას ფიზიკურად ვერ მოასწრებს და სწრაფად გადატანაც შეუძლებელია. მისი ოპერატორი არც მოელოდა ტანკს ამ სიჩქარეზე და არც მოშორდა ფაგოტს, მაინც ეცადა მოესწრო გასროლა…

ტანკიდან პირდაპირი გასროლით დაიღუპა 1 ქართველი ჯარისკაცი და დაიკარგა ფაგოტი

რასაც ცოტა ხანში მოყვა სხვა ქართველი ჯარისკაცის მიერ ტანკისთვის, ახლო მანძილიდან, გვერდში ნასროლი რპგ-7 და ტანკი აფეთქდა (მანამდე გაიარა ტანკმა მათი პოზიცია ისე რო ესენი საერთოდ გაკვირვებულები დარჩნენ)

შემდეგ იყო პატარა შეტაკება, გასროლილი იქნა კიდევ 3 “მუხა” ჩვენი მხრიდან, ბოლო მუხა მოხვდა ბეემპეს

bmp-ც აფეთქდა

მე ასევე ამავე ბრძოლიდან მომეპოვება რუსი სამხედროს გადაღებული სურათები რომელიც უშუალოდ ზემო-ხვითზე შეტევის მონაწილე იყო

რუსი ჯარისკაცის გადაღებული სურათი, რუსული Bmp იწვის

რუსი ჯარისკაცის გადაღებული სურათი, BMP იწვის

ამის მერე ქართული ასეულის დაზვერვის ათეულმა განაგრძო უკან დახევა, ცეცხლის ქვეშ უკვე.

უკან დახევა იმიტო რო არ მიუღიათ ბრძანება არც იმაზე რო ბრძოლა მიეღოთ, არც იმაზე რო დანარჩენი ასეული მიხმარებოდა და არც ამდენი ტექნიკის წინააღმდეგ საბრძოლი საშუალებები ქონდათ (კიდევ 2 ცოცხალი ტანკი აგრძელებდა ბრძოლას იმავე ქუჩაზე, რო არაფერ ვთვათ უამრავ უკან მომავალ ტექნიკაზე და რამდენიმე ბატალიონ ქვეითებზე რომლებიც ამასობაში ჩამოხტნენ ჯავშან-ტრანსპორტიორებიდან და უტევდნენ ზემო ხვითს გაშლილები)

ამ მომენტისთვის არანაირი ქართული არტილერია არც იყო რეგიონში და ვერც ისროდნენ რა თქმა უნდა… არც ნავოდკა უცდია არავინ ჩვენსას ან ვინმესთან კავშირზე გასვლა…

არც ფაგოტს უსვრია, ჯერ ეს ერთი სულ 1 ცალი იყო, მერე ის ბიჭი რო დაიღუპა ის იყო მისი ოპერატორი და ვიწრო ქუჩაზე გაშლა მოასწრო მხოლოდ და გასროლა ვერ

როცა ყველამ “ბოე კომპლექტი” დახარჯა, დამშვიდდნენ რუსები და მიხვდნენ რო ქართველები დიდი ხანია აქ აღარ არიან აქ, მათ ნახეს ეს 1 გვამი, საერთო ჯამში დაკარგეს 30-მდე კაცი დაღუპული და დაჭრილი და ასკვნეს რაღაცეები გამომდინარე იქედან რაც მოეჩვენათ

ჩვენ ეგ ომი სუ ასე ვიომეთ, გაუგობრობებით, ერთეული ჯარისკაცების თავდაუზოგავი გამბედაობით(ნახევრად კანტუზირებული ჯარისკაცმა 3 მუხა ისროლა, 2 ააცილა და 1 მოარტყა) და სადაც თან გვიმართლებდა – რაღაცეებს მივაღწიეთ, სადაც არ გაგვიმართლა უაზრო ზარალი ვნახეთ…

რამდენადაც ასეთი ისტორიები აფხაზეთიდან მოყოლებული წაკითხულ/მოსმენელი მაქვს ტონა, დიდი ალბათობით იქეთ მხარეს მოხდა დაახლოებით შემდეგი:

ბრიგადას მეთაური ბრიგადას მოყვებოდა უკან, ჟურნალისტებთან ერთად – იმიტო რო მეთაურები ისედაც უკან მოყვებიან და როცა ჟურნალისტებია კიდე იმათ წინ უნდა იტრიალონ

უცებ მოწინავე რიგებში იყო რამდენიმე რაკეტის გასროლა, მოკლე დროში დაიკარგა ტანკი და ბეემპე, გაჩაღდა სროლა

ბაბჩენკოს სურათზე ჩანს რო ბოლი ამოდის იმ შენობების მიდამოებიდან(ნამდვილად მასეა რუკას თუ შეხედავთ, უბრალოდ სოფლის სიღრმეში მოხდა შეტაკება და არა განაპირას)

მეთაური პირადად წინ არ იყო და ზუსტი ინფორმაცია არ ქონდა, მისი აზრით საერთოდ ჩრდილოეთით აუხვია მისმა კოლონამ ხიდის მერე, ზემო-ნიქოზისკენ (ამას ბაბჩენკოც ამბობ, გზა არევიათ ჩვენებსო)

რაციაში აყვირდნენ ზასადაო, გვესროლესო, ისტერიკა იქნებოდა

ეგ შენობები, რომელი მხრიდანაც ბოლი ამოდის და საიდანაც სროლის ხმა ისმოდა სოფლის განაპირას იდეალურ მართვად-ტანკ-საწინააღმდეგო პოზიციად ჩანდა

იმიტო რო მართლა მანდ რო ჩასვა ფაგოტი, წინ 100 მეტრში კანავა აქვს, რომელსაც ტანკი რთულად გადავა და ჯავშანტექნიკა მიტუმეტეს, ქვეითიც გაწვალდება, და კანავის იქეთ რამდენიმე კილომეტრიანი ღია ველებია, უკეთეს ტანკ-საწინაღმდეგო მართვადი რაკეტის პოზიციას პრაქტიკულად ვერ მოიფიქრებ

რუსმა მეთაურმა ჩათვლა რო მისი მოწინავე ნაწილები გადავიდნენ ხიდზე და მიდიოდნენ ზემო-ნიქოზისკენ იმ გზაჯვარედინიდან, ამასთან ერთად შეიძლება კიდე რაციაშიც ვინმემ იღრიალა “სპრავა გრუზინი”-ო (იმიტო რო იმ ქუჩაზე ჩვენები ს-პრავა ივყნენ) და ლოგიკურად მეთაურის ტვინში კიდე უფრო ნათლად აეწყო სურათი რო ეს არის “ჭკვიანური” ჩასაფრება იმ სოფლის განაპირა ბეტონის შენობებიდან მართვადი ტანკ საწინაარმდეგო რაკეტებით და რო ეს 1 ტანკი და ბეემპე ჯერ გახურებაა და ეხლა ბატებივით დახოცავენ მის მინდორზე გაშლილ კოლონას

(შეგახსენებთ ჩვენებმა მინიმუმ 4 მხრით გადასატანი რაკეტა ისროლეს, მათი მანძილიდან ეს სროლის ხმები და ტანკისტების რაციაში ღრიალი გვესვრიანო სრულმასშტაბიანი ტანკ-საწინააღმდეგო ომი იქნებოდა)

ხოდა გამოიძახა არტილერია იმ შენობებზე დაახლოებით

პარალელურად ხალხი ჩამოხტა ტექნიკიდან და დაიძრა იქეთ საითაც დაინახეს რო შევიდნენ მათ წინ მიმავალი ხალხი და ტექნიკა(ზოგადად ეგ ეგრე ხდება, შეუხვია წინა ბეემპემ, უხვევ შენც, შევიდა წინა ჯარისკაცი – მიყვები, კითხვებს არ სვამ რატო იქეთ და არა აქეთ, თუნდაც იცოდე რო აქეთ არის სწორი, და სიმართლე ითქვას იმათმა არც არაფერი იცოდნენ, სროლა არი იქეთ – ყველა მიდის იქეთ – ვეხმარებით იქეთ)

ზოგადად შეტევისას არტილერიას იძახებენ ან შეტევა-მდე, ან თუ შეტევა უკვე დაიწყო – მტრის ღრმა ზურგში(რო დახმარება ვერ მოვიდეს მათთან)

ზუსტად იმიტო რო შენი ჯარი რომელიც უტევს – შეიძლება გასცდეს იმ ადგილს სადაც არტილერია გამოიძახე, და ვინაიდან არტილერია იგვიანებს რამდენიმე წუთი, აკურატულად შენივე ჯარს მოხვდება…

ხოდა ქართველები იქ სულ 1 ხელზე ან მაქსიმუმ 2 ხელზე ჩამოსათვლელები იყვნენ და თანაც დარჩენის და ბრძოლის ბრძანება არ ჰქონდათ, რუსებიც ძალიან მალე შევიდნენ მთლიანად სოფელში, და შუალედური ნაწილები მოადგნენ სოფლის განაპირას, კაკ რაზ იმ შენობების შორიახლოს სადაც მანამდე ეგონათ ქართველები (სად არის კარგად ჩანს ბაბჩენკოს გადაღებულ სურათებზე, და თვითონ მაინც შედარებით უკან მოყვება ხალხს)

ხოდა მიიღეს საკუთარი არტილერია… რამდენადაც ვხვდები 3-4 ზალპი… რაც ნორმალურია სანამ მეთაური აზზე მოვა, ვიღაცა შეიგინება და ა.შ. და გადასცემენ რო ოე, მორჩით სროლას

და მერე სკამი რო არავინ დაკარგოს – გაფორმდება ეს ქართველების არტილერიად

მეთაურს ეგონა მისი ნაწილები ჩრდილოეთით – ზემო ნიქოზისკენ წავიდნენ, მიიღეს ჩასაფრება მარჯვნიდან და “დაადუღა” ქართველების პოზიცია და სინამდვილეში გამაზა ის რო მის ნაწილებს შეეშალათ და სამხრეთით შეუხვიეს და აკურატულად მიიღეს თავში საკუთარივე არტილერია.

საინტერესოა რა მოხდებოდა მართლა რო მარცხნივ შეეხვიათ, ზემო ნიქოზისკენ, ალბათ არც არაფერი, 5 წუთის მერე ჩვენი დაზვერვის ათეული გამოაგრძელებდა გზას გორისკენ, ის ბრიგადა კიდე წარმატებით შეგრიალდებოდა ცხინვალში და გააკატავებდა ჟურნალისტებს რაც იყო გეგმა მთელ მაგ ოპერაციის, ცხინვალში ჟურნალისტების ჩაყვანა და “ომის მიერ დატოვებული უბედურებების ჩვენება” რასაც მანამდე წარმატებით აღწერს ბაბჩენკო – გასრესილი მანქანები და დამწვარი ხალხი…

ბევრი იტყვის რო უფრო საინტერესოა რა მოხდებოდა ხეთაგუროვო რო არ დაეტოვებია მეორე ბრიგადის ჩვენს ასეულს

მე ვიტყვი რო ბევრად უარესი იქნებოდა, რა თქმა უნდა რუსებსაც ბევრად მძიმედ მოხვდებოდათ, შორიდან ფაგოტი და მერე სრულ შენაერთთან შეტაკება, მარა ხეთაგუროვოს წინაც გაშლილი ადგლებია და პატარა დანაკარგის მერე გაიშლებოდა რუსული ჯავშანტექნიკა სიგანეზე, ჩვენებს იმდენი მართვადი ტანკ-საწინააღმდეგო საშუალებები არ ქონდათ რო შორიდან ეომათ და პრინციპში ღიაზე ბრძოლის მიღება არ აწყობდათ

+ ამას არტილერიას ზუსტად ისევე სოფლის განაპირზე გამოიძახებდა მეთაური და უკვე რეალურად ქართველ ჯარისკაცებს მოხვდებოდა, ხეთაგუროვოდან საითაც არ უნდა დაიხიო – ყველგან მინდვრებია და მოკლედ ვერ გამოვიდოდა ეგ ასეული ცოცხალი

აი ასე გამართლებით(რო რუსული ტექნიკა ფუჭდებოდა და ბრიგადა ფერხდებოდა სხვა და სხვა მიზეზებით) ჯერ გადარჩა 100-ეული, მერე კიდე რამდენიმე სისულელის გამო – რომლებიც ხდება, ორივე მხარეს, ჩვენ დაგვეღუპა 1 ბიჭი, დავკარგეთ ფაგოტი, და იმათ 6 კაცთან “ბრძოლაში” (ბრძოლა არც ერქვა ამას, უმოკლესი შეტაკება) დაკარგეს ტანკი, ბეემპე და 30 კაცი დაჭრილები და დაღუპულები – საკუთარი არტილერიით ძირითადად

აი კიდევ რუსული მოხსენება ამ თემაზე:
http://www.mk.ru/social/article/2009/02/03/231281-boy-v-kontse-voynyi.html

ამ სტატიის ბოლო ნაწილი განსაკუთრებით მითოლოგიის სფეროდანაა – ვერ მიხვდნენ რო არტილერია მოხვდათ, დააბრალეს ქართულ ტანკებს, რომლებიც იქ საერთო არ იყვნენ, სუ-25 საკუთარი ჩამოაგდეს – ამას ბაბჩენკოც ადასტურებს. რუსული ჯარი რა…

ზოგადად რუსულ წყაროებში თვითონ რუსებმავე იმდენი დეზინფორმაცია გამოავლინეს რო აშკარად არაფერი დაეჯერება რუსულ სარდლობას ამ ბრძოლაზე, ბაბჩენკოს სტატია კარგია იმით რო მისი კრედოა “ვწერ რაც ვნახე და თქვენით განსაჯეთ”  და უბრალოდ აღწერილი აქვს რაც გადახდა

კიდევ რუსების სურათები რომლებიც ისედაც სურათებით გადავსებულ რეპორტაჟში აღარ ჩავტენე ტექსტში:

ყველას ვისაც მოეპოვება მსგავსი ისტორიები, ან ფოტომასალა – სიამოვნებით მოვუსმენ, მივაბამ ადგილმდებარეობებს და მოვყვები სიმართლეს ისე როგორც იყო

სხვადასხვა ნაღმების slowmo-ები

კომულაციური ჭურვი შეჯავშნული შუშის წინააღმდეგ

თავიდანვე გასაგებია რო ვერ გაუძლებს ვერაფერს, მარა საკმაოდ კარგი slow-mo აქვთ და კარგი დასაფიქრებელია რამსისქე ბრონე შუშას ხვრეტს (დამატებითი, მოშორებული ჯავშნის მერეც კი) და რას აჩერებს თნამედროვე ტანკები… არადა RPG-7-ი პრინციპში წინა საუკუნეა

 

ვინც მთლად არაფრის აზრზე არ არის:

კომულაციური ჭურვი არის არა “ინერციული” (ანუ შესკდომის ძალისგან კი არ ხვრეტს როგროც ჩვეულებრივი ტყვია ან ქვემეხიდან ნასროლი ჭურვი) – არამედ ჭურვის ცხვირის მიდების მომენტში ხდება სპეციალური, კონუსური ფორმის ასაფეთქებლის აფეთქება, რაც იწვევს სპილენძის სპეციფიური ფორმის ფირფიტის მომენტალურ გადნობას, გაცხელებას კოსმოსურ ტემპერატურებამდე და წინ გატყორცნას ფოკუსირებული თხევადი ნაკადის სახით, რომელიც ხვრეტს უამრავ სანტიმეტრ ფოლადსაც კი…